The Cabin at the End of the World

Vanaf het begin ademende dit boek een onderhuidse spanning uit die mij geen seconde losliet. In een vrij korte tijdsspanne wist de auteur mij emotioneel betrokken te maken met de hoofdpersonages, maar liet een beetje de bal vallen bij de indringers, maar dit was waarschijnlijk bewust, gezien we meer in het hoofd van de slachtoffers zitten.

De karakteristieke dubbelzinnigheid in de plot die ik ondertussen gewoon ben van deze auteur liet mij ook nu weer doorheen het ganse verhaal raden: zijn de indringers fanatieke gekken of is er iets van aan?

Normaal ben ik geen fan van ambigue verhalen, maar hier komt de auteur er voor mij weer goed mee weg. Vooral ook het feit dat je de gebeurtenissen als een commentaar kan lezen op de huidige informatie- of desinformatie-maatschappij en wat dit teweeg zou kunnen brengen, deden me overstag gaan.
Angstaanjagend, niet in de traditionele boe-ik-ga-je-doen-verschieten-wijze, maar meer in de black-mirror-stof-tot-nadenken-wijze.