The Restaurant at the End of the Universe

Het eerste deel van deze reeks luisterde ik vorige maand met de vertelstem van Stephen Fry. Toen ik het tweede deel oplegde, verwachte ik dus ook terug meneer Fry te horen, waardoor ik toch wat schrok toen ik opeens Martin Freeman hoorde. En ook al ben ik wel fan van zijn stijl, het was toch wel even wennen aan zijn vertelstem, die ik initieel toch wat te monotoon vond om er voldoende mijn aandacht bij te houden. Maar eenmaal ik gewoon was aan zijn timbre, begon het beter en beter te worden en begon ik zelfs zijn stemmetjes leuker te vinden dan die van Stephen Fry.

Ook dit verhaal was extreem absurd en soms zo complex door die absurditeit, dat het moeilijk te volgen blijft. Maar dan stuit je weer op zo'n passage die zo grappig, doordacht of geniaal is, dat je wel verder moet lezen.
Opnieuw een aanrader voor al wie fan is van Britse, Monty Python-achtige humor en plots.

Population [of the Universe]: Zero
It is known that there are an infinite number of worlds, simply because there is an infinite amount of space for them to be in. However, not every one of them is inhabited. Therefore, there must be a finite number of inhabited worlds. Any finite number divided by infinity is as near to nothing as makes no odds, so the average population of all the planets in the Universe can be said to be zero. From this it follows that the population of the whole Universe is also zero, and that any people you may meet from time to time are merely the products of a deranged imagination.

Charlotte zwaait naar haar imaginaire lezers