De dag dat de tijd stil stond

Tot een week geleden had ik nog nooit van Rachel Joyce of haar boeken gehoord, en dat mag schandalig genoemd worden want dit boek, ‘De dag dat de tijd stil stond', is een van de betere werken die ik deze zomer heb gelezen.
De lezer volgt twee verhaallijnen welke per hoofdstuk consequent wisselt. Beide staan prima op zich zelf en zijn boeiend genoeg om door te willen lezen, wat tot een mooie, maar niet geheel verrassende, ontknoping leidt.

In eerste instantie schuurt het boek langs je emoties, maar weten ze je niet echt te raken. De schrijfstijl is afstandelijk en je wordt niet echt meegetrokken in de hoofd van de personages. De eerste 70 bladzijden zijn daarom even werken, maar als je daar doorheen bent bieden de kleine 250 resterende pagina's een fijne en meeslepende ervaring.