De schaduw van Vermeer

Het boek is geschreven in de, inmiddels, typische Windmeijer stijl. Korte krachtige zinnen, korte hoofdstukjes. Snel wisselende gezichtspunten.
Het aantrekkelijke aan de schrijfstijl is dat het erg to-the-point is. Geen onnodige bijzinnen, bijvoeglijk voornaamwoorden en tussenzinnetjes.

Het plot zelf is in het begin wel interessant en het wordt ook duidelijk hoe de novelle “De vervalste Vermeer” in het verhaal past. Het is niet nodig om deze novelle te lezen, maar als je dat wel hebt gedaan kan je zien dat deze naadloos past. Ik vond dat wel leuk gedaan. Een novelle als een soort trailer of teaser voor het echte verhaal. Moet het echte verhaal het natuurlijk wel waarmaken.

De karakters in dit boek zijn een beetje bordkarton, ze krijgen de karaktertrekken mee die nodig zijn voor het verhaal, maar ik krijg nergens het idee dat het complete mensen zijn, meer figuranten in een plot.
Dan het verhaal zelf. Behalve dan dat Windmeijer goede ideeën heeft omtrent de geheimzinnigheden rond Vermeer, is de speurtocht erg jongensboekachtig.
Het is echt letterlijk volgen van aanwijzingen door Delft. Te eenvoudig en compleet ongeloofwaardig. Het deed mij denken aan escaperoomraadsels. De motivatie van de diverse karakters is totaal niet realistisch.
De uiteindelijke ontknoping was niet verrassend en ook wel een beetje teleurstellend.

Dus wat te denken van dit boek? Het plot is best goed, de uitwerking is echter, wat mij betreft, ondermaats.
Windmeijer heeft bewezen dat hij beter kan.

2,5 ster. Afgerond naar 3 omdat Windmeijer een prettige schrijfstijl heeft.