Het stenen bruidsbed

Absurdistisch, gestileerd, mythisch maar ook aangrijpend, donker en zwaar.
Vol met symboliek en verwijzingen die ik als lezer maar gedeeltelijk meekrijg.
De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars.

Soms met bijtende humor:

“‘U moet het begrijpen. Alleen duitsers kunnen tranen van genot in hun ogen krijgen bij het zien van ruïnes. Het is een verdachte eigenschap. In de achttiende eeuw lieten de vorsten hier kunstmatige ruïnes in hun parken aanleggen. Dat is tegenwoordig niet meer zo nodig, en je zou zeggen, dat die ruïneromantiek na de oorlog een beetje ouderwets is geworden.'”

Toch kan ik begrijpen dat er hele generaties scholieren een hekel heeft gekregen aan lezen tijdens hun middelbareschooltijd. Op de verplichte leestlijst voor Nederlands moest, vooral vroeger, toch wel één of meerdere boeken van de “grote vier” prijken.
Ik was op mijn 16e echt niet toe aan dit soort boeken, en niet zozeer vanuit intellectueel oogpunt maar ook vanuit een zekere rijpheid.
Ik zou het oeverloos gezwets en interessantdoenerij hebben gevonden. Vorm boven inhoud. Het gepush van vele leraren Nederlands om dit goed te moeten vinden heeft voor veel scholieren het leesplezier vergalt. Je kan het de schrijver echter niet aanrekenen.

4 sterren