Charlotte

ZO goed! Ik las dit als een audioboek en dit was absoluut een meerwaarde, dankzij de fantastische uitvoering van January LaVoy.

In dit boek komen de jaren '20 van de vorige eeuw helemaal tot leven. Van straattaal over speakeasies, tot zelfs de lelijke kanten van de periode, zorgden ervoor dat ik helemaal mee gezogen werd in het verhaal.
De plot was een combinatie van mysterie en horror, met net de juiste hoeveelheid griezeligheid. Enige minpuntje was misschien het tempo, vooral omdat het einde precies wat snel werd afgehandeld.
De cast van personages zijn ook zo levensecht. Ik was absoluut geen fan van het hoofdpersonage Evie, die extreem egoïstisch is en met momenten ronduit gemeen, maar ik ben niet iemand die van een personage moet houden om een boek goed te vinden. En ook al was ik dat wel, er is nog een overvloed aan andere personages om aan die behoefte te voldoen.

Erg meeslepend, atmosferisch en spannend! Een goed afgerond verhaal, met net genoeg openstaande vragen om mij super benieuwd te maken naar het vervolg, zonder mij op mijn honger te laten zitten.

http://charami.com/2018/10/22/gelezen-in-juni-2/#DarkDuet

Zonder te veel in detail te willen treden en zaken te verklappen, vond ik dit boek toch een klein beetje te kort schieten.
Het plot blijft in veel aspecten op de oppervlakte. Heel veel zaken worden naar voren gebracht, zonder te worden uitgediept of nader te worden onderzocht. Niet alles moet voor mij volledig worden uitgediept, maar hier had ik het gevoel dat veel zaken gewoon even werden aangeraakt, om dan weer prompt vergeten te worden voor een nieuw aspect. Context ontbrak en heel veel voelde gewoon willekeurige ideeën die op de hoop werden gegooid.

Ook het tempo lag me niet helemaal.
Terwijl ik boek 1 in slechts 2 dagen uitlas, had ik voor dit vervolg 5 keer zoveel tijd nodig. Ik kwam er niet helemaal in. Waarschijnlijk opnieuw omdat ik het onvoldoende uitgewerkt vond, dat we van het ene plotpunt naar het andere werden gedreven, zonder inleiding of achtergrond. Bijvoorbeeld de overvloed aan vijanden, big-bads, in dit verhaal deden het gevoel van dringendheid en spanning verminderen.

Het einde vond ik wel verfrissend. Het was het einde zoals het hoorde te zijn, maar ik had het – opnieuw – graag wat meer uitgewerkt gezien.

Ik ben altijd blij wanneer een auteur een verhaal weet af te ronden en niet nodeloos uitrekt over vervolg na vervolg na vervolg, maar Our Dark Duet mocht voor mij toch wat meer ontwikkeld zijn. Nu voelde het te gehaast en voor mij ontbraken er te veel stukjes in het kader. Niet dat ik het niet graag las, daarvoor waren de plot en personages te interessant, maar het kon meer geweest zijn.

Spannend, goede opbouw, origineel en leuke twist (ook al had ik hem min of meer geraden).

3,5 sterretjes

Hmm, ja, toch precies niet 100% tevreden over hoe deze serie beëindigd werd.
Begrijp me niet verkeerd, er was niks mis met dit boek. Ik heb het graag gelezen en de verhaallijnen werden mooi afgesloten, zoals ik verwacht bij een finale, maar ik bleef precies toch nog wat op mijn honger zitten.
Deze recensie is lang in de kladmodus gebleven, omdat ik echt worstelde met wat ik nu echt vond. Ik wou zo graag dat ik dit boek (en deze serie) kon bejubelen en lauweren, maar helaas is de overwegende emotie, twee maanden na uitlezing, toch teleurstelling.

De ontwikkeling van de personages in dit laatste boek was enerzijds bevredigend en anderzijds een gigantische ontgoocheling. De uitdieping van Holland bijvoorbeeld, vond ik bevredigend. Hoe daarmee om werd gegaan in het algemene plot eerder ontgoochelend.Als we Holland eerst leren kennen is hij gewoon een rotzakje, maar in dit laatste boek leren we zoveel over hem, zijn achtergrond en motieven, waardoor ik echt sympathie voor hem had. Maar met die verlossende eigenschappen van Holland werd eigenlijk in de hoofdverhaallijn en naar de andere personages toe niks mee gedaan. Kell weet bijvoorbeeld dat alles wat Holland deed onder invloed van de Danes niet zijn schuld was, maar hij doet daar niks mee en laat Lila en de rest van Rood Londen blijven het slechtste over hem denken.Dan Lila, jezusmina, wat werkte die soms op mijn systeem. Die groeide precies niet in het verhaal, maar bleef dezelfde Lila, die zonder nadenken gewoon overal haar goesting doet. Ik weet dat we in haar een sterke, vrouw moeten zien, maar voor mij is ze soms gewoon een roekeloos kind...En dan krijgen we bevestigd wat we eigenlijk al allemaal wisten: zij is ook Antari. Maar daar houdt het op. We leren niet hoe ze haar oog kwijt raakte, hoe ze in Grijs Londen terecht kwam of wie ze is. En ook zij is er niet in geïnteresseerd. Ze aanvaardt het feit gewoon, vervangt haar glazen oog door een zwarte oogbol, want dat ziet er zo cool uit, en dan vooruit, verder met het hoofdverhaal!Kell, argh, de grootste frustratie in gans dit boek voor mij. Over Kell leren we absoluut niks, nada, noppes. En dit is niet omdat het niet ter sprake komt. Integendeel, we krijgen de antwoorden verleidelijk voor onze neus gewapperd in de vorm van een brief. Een brief die al Kells, en onze, vragen kan beantwoorden: wie hij is, waarom zijn herinneringen afgesloten zitten, hoe het komt dat hij kan doen wat hij doet, hoe hij bij de Koninklijke familie terecht kwam, etc. En wat beslist Kell met deze brief te doen, nadat we meer dan twee boeken op het antwoord zitten te wachten, nadat hij meer dan twee boeken zijn geheugenverlies beklaagt? Hij verscheurt die godverdomse brief, want opeens maakt het niks meer uit. Wablief? Komaan zeg, dat is toch echt slordig en extreem gemakzuchtige afwerking van die plotlijn. Vanaf dat punt verloor ik eigenlijk een beetje mijn interesse in het verhaal, want ook al is de wereld uniek en zijn de personages interessant, we komen niks meer van waarde te weten en het verhaal neemt geen wendingen meer, behalve de verwachte. Naast de reeds gekende personages, leren we ook een aantal nieuwe personages kennen of worden vorige nevenpersonages wat verder uitgediept. Die geven wat extra variatie en bieden interessante nieuwe perspectieven, ware het niet dat ze voor mij de indruk gaven dat de enige reden waarom ze aan het verhaal waren toegevoegd was om te sterven, zodat de hoofdrolspelers het niet zouden moeten doen.Echt, voor mij was het precies voor elk nevenpersonage zo. Van zodra ik begon warm te lopen voor het personage en nieuwsgierig werd naar zijn of haar verhaal, werden ze zonder ceremonie afgemaakt. Jammer, en niet omdat ik per se wou dat de hoofdpersonages stierven –het enige hoofdpersonage dat dan wel stierf is net dat personage van wie ik dit absoluut niet wou – maar omdat het zo gekunsteld en vooropgezet spel leek.Er wordt ook heel veel informatie gedeeld en plotlijnen geïnitieerd, die dan uiteindelijk allemaal op niets uit draaien (e.g. de perspectieven in Grijs Londen of die van het meisje in Wit Londen). Dit voelde op het einde een beetje als verloren energie aan, gezien ze echt niks extra bijdragen aan het verhaal en dus gemakkelijk geschrapt konden worden om het boek iets minder lijvig te maken.Al deze extra dingen wakkerden gewoon mijn nieuwsgierigheid over deze werelden meer en meer aan, om me dan ontgoocheld achter te laten dat het eigenlijk gewoon maar vulling was zonder diepgang of vervolg.Het hoofdverhaal zelf dan, dat begint razend snel, precies daar waar het vorige boek eindigde, valt dan voor een lange tijd stil om gevuld te worden met alle neveninformatie die wel interessant zou zijn geweest als het iets had bijgedragen, om dan op het einde terug aan snelheid toe te nemen, om dan precies zo te gaan zoals verwacht: iedereen overleeft, behalve de nevenpersonages en de zogenoemde slechteriken, de grote gemene dreiging is weg en jeij, het einde.Wie of wat die grote gemene dreiging nu echt is of wat de verdere mythologie van de werelden is, dat wordt onder de mat geveegd, want kijk, we hebben een gelukkig einde en iedereen die er toe doet leeft en kunnen van koppeltje spelen! Hartjes en bloemetjes voor iedereen! Poeh, het liet me eerlijk gezegd een beetje verweesd achter.Ik weet dat deze recensie nu precies lijkt alsof ik het boek complete bagger vond, maar dat was zeker niet zo. Ik heb deze en de overige boeken in de trilogie heel graag gelezen, maar hoe meer ik er bij nadenk, hoe meer ik ontgoocheld ben, hoe meer ik meer wil. Misschien was dat het opzet? Polsen wat de interesse is voor een grotere reeks dan een enkele trilogie? Maar dan nog vind ik het toch een beetje een bedriegde boel en weinig respectvol naar de lezers.Misschien moet ik zelf gewoon meer mijn fantasie gebruiken, dan de antwoorden zwart-op-wit te willen lezen? Maar dan is dit toch wel gemakzuchtig van de schrijver, niet?Maar bon, het is wat het is.

A Conjuring of Light - en bij uitbreiding de volledige Shades of Magic-trilogie - was voor mij uiteindelijk een heel vlot geschreven, plezante reis met een schat aan interessante ideeën en een plezant, mild spannend avontuur als zijn kern. Op het einde van de rit echter ben ik toch teleurgesteld door het feit dat het verhaal en de interessante ideeën zo oppervlakkig bleven, terwijl er zo veel meer inzat.

Vorig jaar las ik de eerste 2 delen en ben er toen mee gestopt. Niet omdat ik ze niet goed vond, maar omdat ik even een pauze wou. Omdat een vriendin in een razende vaart alle boeken aan het lezen is en nogal raar vond dat ik was gestopt, heb ik het derde deel toch weer opgenomen. Tot nog toe begrijp ik ook niet meer waarom ik ben gestopt. Ik denk dat de 900+ pagina's mij wat afschrikten ;-)