Eros
This book only retained its three star rating because its content was genuinely interesting throughout, though the end of the book felt very stretched at times.
The author has to be aware of the fact that his book is doubtlessly mandatory in many non-English speaking university courses, read by students on a time limit, so I struggle to understand why he uses so many unnecessarily difficult words.
Most of the words I had to look up could have been replaced by easier alternatives, without altering the quality of the text, but instead the author opted to showcase his proficiency. I would understand if it were just terminology, but that wasn't the case.
Overall, it's a good book if you want to learn about Japanese society. Some of the topics and arguments could have been fleshed out more, but as it's an introduction, I can see why the author chooses to leave them out.
Dit boek is een samenraapsel van alles wat vooral voor de auteur zelf nuttig is, maar niet voor de lezer.
Het begint bijzonder traag. Je kan op pagina 88 inpikken zonder iets te missen. Eindelijk, dacht ik dan, nu wordt het boeiend. Maar ik werd teleurgesteld. Jelle brengt enorm weinig zelf aan, hij parafraseert vooral werken die hém hebben geïnspireerd. Hij had volgens mij beter een top 10 van aanraders gemaakt en die op zijn blog gezet, iets wat waarschijnlijk meer samenhang had vertoond dan dit boek. Het begint in dagboekstijl, terwijl de data eigenlijk totaal niet van belang zijn (in het begin staat de dag er ook niet bij, hij heeft dus duidelijk terug geprojecteerd – op zich geen probleem, maar waarom schrijf je dan in dagboekstijl?) Langzaamaan komen er meer en meer ‘tips en tricks' (lees: ideeën van andere auteurs die hij opsomt) en op pagina 147 laat hij zijn dagboekstijl varen (om hem even later terug op te pikken) en begint hij aan een poging tot een self-helpboek. Ook dan verbetert de samenhang niet. De titels doen me vermoeden dat het blogposts zijn die hij op papier heeft samengeraapt om een centje meer te verdienen. De titels hadden net zo goed ondertitels kunnen zijn en vice versa.
Andere zaken waar ik me mateloos aan ergerde waren (1) de seksistische passages in het begin van het boek (dat dit in 2018 werd uitgegeven vind ik op zijn zachts gezegd frappant), (2) het feit dat hij tot in de treure herhaalt dat hij zich niet beter voelt dan jij, of iemand anders, terwijl zijn spot en veroordeling van andere mensen, die ook steeds terugkomt, dat tegenspreekt (hij probeert denk ik vooral zichzelf te overtuigen) (3) dat hij, ondanks zijn constante nadruk op ‘diepgang', op geen enkel van de aangebrachte punten diep genoeg ingaat om de lezer een volledige kennis te garanderen en tot slot (4) de speculatieve aard van de punten die hij wel zelf aanbrengt. Hij haalt geen cijfers aan, geen onderzoek of referenten; het is zo omdat hij de werkelijkheid zo ervaart. Een voorbeeld: oudere mensen zijn bitter omdat ze niet tot bloei gekomen zijn en hun ontwikkeling hebben weggedrukt. Wat?
Al bij al een bijzonder waardeloos boek.
De boeken die hij aanhaalt en die je waarschijnlijk beter kan lezen:
- Think & Grow Rich – Napoleon Hill
- The Seven Habits of Highly Effective People – Stephen Covey
- Rich Dad, Poor Dad – Robert Kiyosaki
- The Life-changing Magic of Tidying Up – Marie Kondo
- Moeiteloos Jezelf Zijn – Vera Helleman
- Outwitting the Devil – Napoleon Hill
- How to Think like Leonardo da Vinci – Michael Gelb
- Personal Development for Smart People – Steve Pavlina
- Getting Things Done – David Allen
- Hoe je vrienden maakt en mensen beïnvloedt – Dale Carnegie
- Hoe overleef je? – Michael Greger
- De verborgen impact - Babette Porcelijn
- The Artist's Way – Julia Cameron
En de documentares:
- Wat The Health?
- The True Cost
