Ascension

Ik heb de laatste tijd echt pech met de sci-fi boeken die ik uitkies.
Ik zag keihard uit naar dit boek en was ervan overtuigd dat het me van mijn sokken ging blazen, maar uiteindelijk viel het tegen, ondanks het opwindende uitgangspunt en een aantal coole ideeën (ik vond bijvoorbeeld het fragment over heilige bergen en hoe die in quasi al onze mythologieën en religies voorkomen heel intrigerend). Helaas ontbrak het in de uitvoering, ik vond het veelal saai en bepaalde onthullingen bleken op het randje af belachelijk.

Ik zie in andere recensies veel opmerkingen over de verteltechniek en ik kan de algemene consensus hierover alleen maar bijtreden, gezien dit ook één van mijn eerste opmerkingen was toen ik het boek begon.
Het verhaal wordt verteld aan de hand van extreem gedetailleerde brieven die ons hoofdpersonage naar zijn tienernichtje schrijft, en zowel het niveau aan details als de ontvanger zorgden dat dit helemaal niet geloofwaardig overkwam. Het zou waarschijnlijk beter hebben gewerkt als een persoonlijk dagboek of als brieven aan zijn zoon, waardoor de onthulling van zijn dood meer impact zou hebben gehad.

Wat me ook stoorde was het inconsistente gebruik van eenheden. Dit zou een internationale wetenschappelijke expeditie moeten zijn, dus het gebruik van het Brits-Amerikaans maatsysteem voor bijvoorbeeld afstanden voelde echt onnatuurlijk voor mij. Dit is misschien wat muggenzifterig, maar kijk, ik ergerde me er aan.

En als dat mijn enige probleem was geweest, dan had ik daar zeker over kunnen kijken, maar uiteindelijk heb ik me vooral verveeld in dit boek en voelde ik me geen enkel moment emotioneel geïnvesteerd. Het teleurstellende en onbevredigende einde bezegelde de deal van een flauw, tegenvallend boek voor mij volledig.