De lange droogte

3.5Boeken van Cynan Jones zijn net even iets anders dan de boeken die je normaal gesproken leest. In dit boek lijkt het wel alsof je heel veel kleine verhaaltjes over één groot verhaal leest. Het gaat over een familie op een boerderij waarvan de koe wegloopt, en de man des huizes (Gareth) die gaat zoeken. Het hele verhaal heeft iets melancholisch, net zoals ik dat voelde in zijn andere korte roman “Inham” dat gaat over het overleven op water. Gedachten overkomen onze hoofdpersonage en verlaten hem daarna weer om plaats te maken voor nieuwe gedachten. Sommige mensen barsten tijdens meditatie in huilen uit. Dit is best wel vreemd zou je denken omdat het je rustig en vredig (wat vaak lukt, maar soms ook niet) moet maken. Emoties die verborgen zitten in je lichaam en geest, waarvan je misschien niet eens wist dat je ze had, kunnen opkomen en zo diep en sterk zijn dat ze je overvallen. Jones schrijft: “Het lijkt op voelen, dit. Herinneringen en echt geven om zitten vlak onder de oppervlakte, als stille bronnen waaruit geput kan worden. Het is makkelijk, weet hij, om uit deze bronnen te putten, aslof je er bewust een emmer in laat zakken: je kunt deze dingen oproepen. Maar als het je overvalt, zonder dat je er controle over hebt, opgewekt door een of andere geur die in de lucht hangt, of door angst, kun je verrast worden door de diepte ervan, die je altijd al in je had.“De vrouw van Gareth gedraagt zich anders en ze is altijd boos en chagrijnig. Hij moet er niet aan denken nog eens 30 jaar met haar samen te leven. Hij vertoont gedachtengangen die erg op depressie lijken.“Of als een van hen nu eens iets zou overkomen dat hen weer aan elkaar zou binden - iets wat ze konden overleven. Een auto-ongeluk waar ze ongeschonden uitkwamen, zich opnieuw bewust van de waarde van het leven. Een snelle pijn; een snelle, kant en klare pijn die hun behoeftes weer in evenwicht brengt.“en dan“Maar vanbinnen weet hij dat als hij dit soort dingen denkt, dat betekent dat er geen kracht meer in zit. En alleen als er iets tragisch zou gebeuren zou hij weten of er überhaupt nog kracht over is. Hoe kun je nu kanker willen hebben? De komende weken zal het hem achtervolgen. Een stem in hem zegt: dit is het soort lafheid dat ons uiteindelijk breekt; een doorbreken van de oppervlaktespanning. Als je niets meer overhebt waardoor je nog zin kunt hebben. Als je overal aan gedacht hebt, aan iedere mogelijke manier om iets te veranderen zonder de confrontatie ermee aan te gaan.“Zijn gevecht hiermee gaat door en hij probeert zich sterk te houden.“Hij moet niet zo zijn, denkt hij, hij mag zich niet door dit donkere ding laten verslinden; deze altijd hongerige donkere wolk van het je niet meer kunnen schelen en niet meer willen, die altijd in de buurt is. Dit is de vijand die tot het eind toe bestreden moet worden.“Zal hij weer op gelijke voet komen met zijn vrouw? Verlost hij zich van zijn kwellende gedachten?Cynan Jones weet heel mooie zinnen te schrijven en filosofeert er rustig op los. Het is in mijn beleving een geslaagde roman over herinneringen, emoties, en gedachten.Ook wil ik de uitgeverij Koppernik complimenten geven voor een prachtige uitgave. De cover geeft goed weer hoe het boek aanvoelt.*