Den of Wolves

The forest knew everything. News passed on a breath of wind, in the call of an owl, in the small pattern of a squirrel's paw prints. The trout in the stream learned it. The lark soaring high above saw it. The knowledge was in the hearts of the trees and in the mysterious rustling of their leaves. It was a deep-down wisdom, as solemn as a druid's prayer.

Als ik spreek over gezellige fantasy, dan is dit het allerbeste wat dit subgenre te bieden heeft. Ik hou zo veel van Marilliers schrijfstijl en hoe ze een sfeer van sprookjesachtige verwondering weet te creëren.

“When you felt sad or angry or hopeless, a story could help. A story could lead you into a different world for a while.”

Dit laatste deel (boehoe) van Blackthorn en Grimms verhaal was alles wat ik ervan wilde, terwijl ik tegelijk ook niet wou dat het gedaan was.
In Den of Wolves krijgen we opnieuw een wonderlijk mysterie voorgeschoteld, waarvan de contouren vrij eenvoudig te raden zijn, maar er toch in slaagt in om uniek, verrassend en meeslepend te zijn. Mijn favoriet van de drie blijft Tower of Thorns, door de veel nauwere betrokkenheid van onze hoofdpersonages, waardoor het ook een pak emotioneel geladener was, maar elk boek in deze serie brengt dezelfde tevredenheid wanneer alle puzzelstukjes prachtig in elkaar klikken.

Feather bright and feather fine, none shall harm this child of mine.

♥ Blackthorn & Grimm, oh wat heb ik graag over hen gelezen. Hun aangrijpend begin, hun meeslepende reis en oh zo ontroerend einde. Een einde dat perfect is in al zijn stille kameraadschap en liefde.

‘I'll go on any path you want,' Grim said. ‘Might give you a push sometimes, keep you walking straight. But whatever happens, I'll be right there beside you. Rain or shine. Shadows or light. Step for step. Always.'