Grim Leaper

Het is geen enorm origineel concept, natuurlijk: een man en een vrouw die op elkaar verliefd zijn, elkaar telkens verliezen en weer terugvinden, door de tijd of de dood of dergelijke. The Time-Traveler's Wife, bijvoorbeeld, of  Snowed in at Wheeler Street, een duet van Kate Bush met Elton John over twee verliefde tijdreizigers die elkaar altijd nét missen, in de tijd van Nero, de Franse Revolutie, de Tweede Wereldoorlog, Nine-Eleven. Of nog, het meer dan uitstekende Replay, waar een man van 43 sterft en weer wakker wordt, met zijn herinneringen intact, in zijn eigen achttien jaar oude lichaam. En alles kan rechtzetten dat mis liep. En dan wéér sterft en weer wakker wordt, maar net iets later. En opnieuw, en opnieuw, en opnieuw: telkens iets vroeger sterven, telkens iets later terugkomen. En ergens onderweg komt hij ook een vrouw tegen.

Not quite as high-concept, deze Grim Leaper. Lou Collins overlijdt, en wordt weer herboren in het lichaam van iemand anders, en overlijdt opnieuw, en opnieuw, en opnieuw. En dan, in zijn ondertussen veertiende lichaam, komt hij plots een Ella tegen. Ella zit in dezelfde schuit. En ‘t is liefde op het eerste gezicht:

En voor de rest is het een liefdesverhaaltje, eigenlijk. Dood gaan, elkaar terugvinden in een nieuwe lichamen, zotte dingen doen in de wetenschap dat ze toch weer herboren worden in nieuwe lichamen, en herbeginnen.

Tot Lou plots herboren wordt in zijn oude lichaam, en het weer de ochtend na zijn allereerste dood is.

Gho ja, een leutig tussendoortje.

Wel aangenaam verrast door de korte verhaaltjes op het einde van elk nummer: een paar bladzijden lang, telkens op het thema “Love to die for” (denk Murder Ballads). Alleen al voor die verhalen zou ik Grim Leaper aanraden.