Het mysterie van kamer 622

Ik weet niet wat ik met dit boek aan moet. Het verhaal is gelaagd, maar op een klucht-achtige manier. Ik heb de hele tijd het idee gehad dat ik een boek van Wodehouse aan het lezen was. Agatha Christie meets P.G. Wodehouse. Maar de boeken van Wodehouse zijn duidelijk satire en humoristisch bedoelt.
Ik kan het plot niet serieus nemen, karakters zijn zo overgenomen uit een klucht met acties en plannen die zo door Bertram (Bertie voor intimi) Wooster uitgedacht hadden kunnen zijn.

Het verhaal speelt zich af rondom een gerenommeerde privébank in Geneve. De oude voorzitter van de bankenraad is dood en het is tijd om een opvolger te kiezen, dit gaat niet van een leien dakje en er zijn dus allerlei intriges en verwikkelingen rondom deze verkiezing. De karakters zijn belangrijke personen binnen de bank, plus wat aanhang, familieleden, buren en personeel. We hebben het hier dus over de topbankiers uit de Zwitserse financiële wereld en niet over kleuters op een speelplaats.

Enkele idiote voorvallen:
- De ene topbankier verplaatst zijn stapel ongeopende post van zijn bureau naar het bureau van een ander zodat het lijkt dat hij zijn werk onder controle heeft en zijn collega niet.
- Diezelfde bankier denkt dat “Twelve Angry men” HET boek is om te lezen als je tips wilt hebben over het overtuigen van andere mensen.
- Het bijbelboek Ester heeft dezelfde status volgens deze persoon.
- Wat doe je als je iemand bij je in het krijt wilt laten staan? Juist, je beraamt een plan om z'n leven te redden. Iemand anders scheurt met een auto langs en jij trekt hem zogenaamd net op tijd weg, als redder in nood zal die persoon je niets meer kunnen weigeren. Dit incident is een Wodehouse-scenario. Niet met een auto maar met het in het water gooien van een jongen in bijzijn van zijn zus. Het is de bedoeling dat iemand anders hem redt en dat de zus in kwestie op slag verliefd wordt op de redder in nood. Dit gaat natuurlijk hopeloos mis met alle hilariteit van dien.

En dan zal ik het hele P30, Wagner, Wodka, Tarnogol verhaal maar laten voor wat het is.
De verwikkelingen daarna worden bij elke bladzijde onrealistischer en de plottwisten rijgen zich aaneen als haarspeldbochten op de Alpes d'Huez.

Ik zie het allemaal zo voor me, in een uitvoering van het “Theater van de lach”.

Is er dan niets positiefs te zeggen over dit boek? Jawel, het leest lekker weg, Dicker kan een verhaal vertellen, ook al is het een absurd verhaal.
Het is vermakelijk als je ervoor kiest om het hele boek met een enorme korrel zout te nemen.

Toch lukt mij dit niet, ik zie satire waar geen satire is.

Om te eindigen met een quote:
“Jean-Bénedict barstte in lachen uit, ‘Wat een absurd verhaal. ..'”