How to Stop Time

3,5 sterretjesGelezen voor de NEWTs readathon van Book Roast:Acceptable in Herbology: een audioboek.“The way you stop time is by stopping being ruled by it.”Net zoals [b:The First Fifteen Lives of Harry August 35066358 The First Fifteen Lives of Harry August Claire North https://i.gr-assets.com/images/S/compressed.photo.goodreads.com/books/1493966668l/35066358.SY75.jpg 25807847] gebeurt in dit boek eigenlijk relatief weinig. Het hoofdpersonage leefde en leeft een vrij saai leven, behalve dan dat hij niet 40 maar meer dan 300 jaar oud is en op één of andere manier veel grote bekenden van die paar afgelopen paar eeuwen ontmoette (van Shakespeare over Kapitein James Cook tot Josephine Baker). Hij verzuipt in melancholie, over hoe in elke tijdsgeest de mensen in essentie hetzelfde blijven. Hij rouwt na 100'den jaren nog steeds om zijn vrouw en kan daardoor niet meer verliefd worden. En hij beklaagt zijn rol in de geheime genootschap van mensen zoals hij, maar ziet in hen de enige hoop om zijn dochter te vinden en doet daarom dingen waar hij op het moment zelf of achteraf spijt van heeft.“I don't know for sure that the words I write were the words that were actually spoken. They probably weren't. But this is how I remember these things, and all we can ever be is faithful to our memories of reality, rather than the reality itself, which is something closely related but never precisely the same thing.”Eigenlijk opnieuw een boek dat ondanks zijn interessante premisse over tijdloze wezens toch een vrij monotoon en weinig spannend verhaal verteld. En toch, toch werkte dit boek voor mij wel, terwijl ik dat ander boek echt pokkesaai vond. Komt het omdat ik het als audioboek las en zo mee kabbelde met de vertelstem? Goed mogelijk. Hoe dan ook de melancholie, de mooie gevatte bedenkingen en de schijnbaar random flashbacks naar het verleden weefden voor mij een mooi meeslepend relaas, gedrenkt in zowel weemoed als hoop. “You have to keep walking forwards. But you don't always need to look ahead. Sometimes you can just look around and be happy right where you are.”Het zette aan tot nadenken en verwoorde heel mooi de essentie van het bestaan in relatie met tijd. Het kwam met momenten heel filosofisch over, maar raakte bij mij wel snaren en sloeg nagels met koppen. “The key to happiness wasn't being yourself, because what did that even mean? Everyone had many selves. No. The key to happiness is finding the lie that suits you best.”En ook al mankeren er op het einde van het boek toch wel wat antwoorden op een deel van mijn vragen, ik bleef niet achter met een onbevredigd gevoel, maar met een glimlach en het gevoel dat ik nieuwe inzichten verwierf.