Ik ben Eleanor Oliphant

Eleanor heeft stricte regels over haar leven: ze kleedt zich elke dag hetzelfde, eet elke dag hetzelfde, en drinkt elk weekend een paar flessen wodka. Met haar collega's kan ze moeilijk opschieten, maar haar werk doet ze erg goed. Op een gegeven moment redt ze met een nieuwe collega een oudere man die op straat is gevallen. Het is het begin van een serie gebeurtenissen die veranderen hoe ze dacht te moeten leven en wat ze over zichzelf dacht te weten.

De zin op de achterflap „Eleanor Oliphant weet misschien wel hoe ze moet functioneren, maar ze heeft geen idee hoe ze moet leven.” sprak mij aan en heeft ervoor gezorgd dat ik dit boek mee naar huis heb genomen.

De eerste hoofdstukken komen wat moeizaam op gang; vooral in het eerste hoofdstuk wordt vooral verteld hoe Eleanor is, en dat moeten we dan maar geloven, in plaats van dat we het daadwerkelijk te zien krijgen. Alsof we even een stoomcursus Eleanor moeten krijgen alvorens het echte verhaal kan gaan beginnen. Dat vind ik jammer.

Laat je hierdoor vooral niet weerhouden de rest van het boek te lezen! Als het eenmaal op gang komt is het een erg boeiend, triest maar ook wel humoristisch en uiteindelijk positief verhaal.