Kelder

Vyf jaar gelede het ek “Kelder” vyf sterre gegee, wat ek net doen met boeke wat ek wil herlees. Na Gerda Taljaard se onlangse “Die Laksman se dogter”, was die tyd ryp om weer Kelder te lees.

Is hierdie ‘n riller, is dit huishoudelike noir? Ongeag die genreboksie waarin dit dalk pas (of nie), het die storie my weer op die krop van my maag getref. Ek het probeer raaklees wat ek dalk die vorige keer gemis het.

Die manier wat Esmerelda se eie lewe as hygverhaalskrywer beïnvloed word deur die storie wat sy verweef rondom die karakter van Sus Niemand, wat haarself ongevraag kom aanmeld en selfs opgedring het, is besonder knap. Haar ingewikkelde verhouding met haar seun, haar seksualiteit en die verhaal van Sus Niemand, werk alles mee dat sy uiteindelik in die kelder van haar eie onbewuste rondgrou en haar eie donker dele konfronteer. Die verhaal word ook deels uit haar seun Benjamin se perspektief vertel, wat bydra tot die uitstekende karakterisering.

Daar was regtig niks wat my gehinder het in die boek nie, behalwe die voorblad het dit nie heeltemal vir my gedoen nie.