Last Argument of Kings

Amai, dit was een heel onverwacht, maar eigenlijk best wel passend einde van deze trilogie.
Toegegeven, deze las een stuk trager dan het vorige deel en soms had ik nood aan wat andere lectuur, waardoor ik toch dubbel zo lang aan dit laatste deel las in vergelijking met het vorige deel. Wat absoluut niet wil zeggen dat dit niet goed was, maar het speelde wel wat op mijn gemoed.

Ook al bleek deze serie een pak humoristischer te zijn dan ik had verwacht voor een zogenoemde grimdark fantasy, toch was het nog heel grimmig, bloederig en deprimerend. Vooral in dit laatste deel krijgen we een paar opdoffers te verwerken en werd het aantal actiescènes exponentieel opgedreven. Hierdoor had ik af en toe wel eens een kleine pauze nodig om op adem te komen.
Uiteindelijk vond ik dit echt wel een heel slim en uniek einde voor de trilogie, eentje waar ik tegelijkertijd tevreden mee ben, als mij doet hongeren naar meer.

“You have to be realistic about these things.”

Net als bij het vorige deel, gaat dit boek verder waar boek 2 eindigde en racet daarna meedogenloos doorheen choquerende onthullingen om te eindigen met duistere, ietwat hol aanvoelende conclusies.

Natuurlijk, met een genre dat onheilspellend ‘grimdark‘ wordt genoemd, verwachtte ik me nu niet meteen aan een vrolijk en gelukkig einde, maar toch kon ik niet nalaten te hopen. En Abercrombie speelt zo goed met die hoop, voedt en koestert het, om het dan wreed en onverbiddelijk van een klif te gooien.

“Round and round in circles we go, clutching at successes that we never grasp, endlessly tripping over the same old failures. Truly, life is the misery we endure between disappointments.”

In deze finale wordt de cirkel van het verhaal in elke mogelijke zin gesloten, wat zowel frustrerend als geniaal is.
We leren meer over de motieven van onze personages, we worden ingewijd in een aantal schokkende geheimen en we zijn getuige van zowel de opkomst als de ondergang van personages.

Doch blijft ook veel onbeantwoord of vaag, maar dit heeft uiteindelijk weinig invloed op de uiteindelijke boodschap van het verhaal, wat voor mij eigenlijk vooral weerspiegelt hoe futiel en onbelangrijk het individu is.
Het maakt me dan wel nieuwsgierig naar de overige boeken in de overkoepelende reeks, waar hopelijk nog meer vragen worden beantwoord.

“Travel brings wisdom only to the wise. It renders the ignorant more ignorant than ever.”

Ultiem, ook al voelde dit laatste boek een beetje hol en erg desolaat aan, ik vond het nog steeds geweldig.
Ja, het zou gemakkelijk zijn om te zeggen dat ik er een hekel aan had, omdat het niet leverde wat ik gewoonlijk van een einde verlang. Er zijn geen grote overwinning (behalve voor de grote manipulator), geen gelukkige conclusies, geen triomferende helden. En toch was het zo passend en perfect. Een echt opgewekt en gelukkig einde zou waarschijnlijk als een groter verraad hebben gevoeld dan het moedeloze einde dat ons werd voorgeschoteld.
En ik moet zeggen, die slotscène was zowel eindeloos wreed als hilarisch. En slim ook.

“ Because the vast majority of men would far rather be told what to do than make their own choices. Obedience is easy.”