Strange the Dreamer

“On the second Sabbat of Twelfthmoon, in the city of Weep, a girl fell from the sky. “

Oh, dit was gewoon geweldig.
Dit verhaal was zo ongelooflijk fascinerend met zo'n origineel uitgangspunt. De wereld en zijn opbouw is van topklasse en wonderbaarlijk vreemd, met goden, geesten, magie en een stad verloren in mythen.

“As for fairy tales, he understood that they were reflections of the people who had spun them, and were flecked with little truths - intrusions of reality into fantasy, like toast crumbs on a wizard's beard.”

Vanaf de eerste woorden raakte ik verslaafd aan de ongelofelijk mooie schrijfstijl. Zo sprookjesachtig en lyrisch.

“Sometimes a moment is so remarkable that it carves out a space in time and spins there, while the world rushes on around it.”

De personages zijn ook enorm goed uitgewerkt. De manier waarop deze auteur er in slaagt om je empathie te laten voelen voor elk individueel hoofdpersonage, ook al haatte je hen een paar bladzijden eerder, is echt wonderbaarlijk.
Mijn enige kritiek zou zijn dat dit boek een insta-liefde heeft, maar vanwege de mooie manier waarop dit werd geschreven, is het heel gemakkelijk om dit te vergeven.

“You're a storyteller. Dream up something wild and improbable. Something beautiful and full of monsters.”

Vreemd om te zeggen, maar ik ben zo blij dat ik dit niet heb gelezen toen het oorspronkelijk uitkwam, want dat einde was echt hartverscheurend en ik absoluut moet weten hoe het verder gaat. Gelukkig hoef ik dus niet wachten om het vervolg te kunnen lezen!