The Lost Metal

De conclusie van Mistborn Era 2 was explosief, omvangrijk en hartverscheurend.

The Lost Metal was een snel avontuur boordevol actie, terwijl er ook veel karaktergroei en -verkenning mogelijk was.
Er waren ook enorm veel Cosmere-connecties, waarvan ik er zeker heb gemist, aangezien ik nog niet alles las binnen dit universum. De enorme hoeveelheid informatie die we kregen, maakte me duizelig en ja, soms voelde het een beetje te veel. Dit is een aspect waarvan ik denk dat ik dit minder als iets negatief zal zien bij herlezen en wanneer ik alle andere Cosmere-boeken heb gelezen. Maar nu voelde het een beetje info-dumpy aan.

Dat dit boek ook een emotionele achtbaan zou worden, was een gegeven, aangezien het een seriefinale is. Er was veel voorafschaduwing geweest, zowel in eerdere boeken als uiteraard doorheen dit boek, waardoor ik een bepaalde gebeurtenis verwachtte die ik niet bewaarheid wou zien worden.
Dit is volgens mij de belangrijkste reden waarom ik op de laatste honderd pagina's heb getreuzeld. Ik wilde in een soort van Schrödingers kat toestand blijven, wetend en tegelijkertijd niet wetend.
Natuurlijk heb ik uiteindelijk doorgebeten en wat ik had verwacht, gebeurde ook tot mijn verdriet. Maar Sanderson slaagde er wel in om het ook bitterzoet en een beetje hoopvol te maken.

Het feit dat ik er zo emotioneel bij werd, illustreert ook hoe goed deze serie is. Het is momenteel zeker niet mijn favoriete boek van deze auteur, deels ook omdat ik nog niet alle linken heb gelegd naar de Cosmere.
Dat gezegd zijnde heb ik zeker wel genoten van dit boek. Het was een heel waardige afsluiter van dit tijdperk van Mistborn en ik ben reuzebenieuwd hoe het derde tijdperk er zal uit zien.