The Only One Left

Ik hield echt van de sfeer: gothic met het verlaten landhuis dat gevaarlijk boven een klif torent. Maar het enorme aantal wendingen maakt het geheel gewoon belachelijk. Het verhaal gaat letterlijk en figuurlijk over de kliffen, stort neer en wordt meegesleurd door de golven.

“I can only run into the hallway while continuing to scream as it all unfolds like a slow-motion car crash in front of me.”

Het grootste deel van de spanning is enerzijds de setting en anderzijds onze grillige hoofdpersoon die steeds maar conclusies trekt, naar elke gril handelt en zichzelf opjut.
De eindonthulling was er gewoon te veel aan. HOE kun je meer dan VIJFTIG jaar lang doen alsof je bijna volledig verlamd bent? Belangrijker nog: WAAROM zou je dat doen? Gewoon om je zus te pesten? Ugh!!