The Time Machine

Het verhaal vloeide relatief goed. Soms viel op dat dit in afleveringen was geschreven, maar niets te hobbelig.

“The night came like the turning out of a lamp, and in another moment came to-morrow. The laboratory grew faint and hazy, then fainter and ever fainter. To-morrow night came black, then day again, night again, day again, faster and faster still. An eddying murmur filled my ears, and a strange, dumb confusedness descended on my mind.”

Mijn favoriete deel van het verhaal blijft de eerste expositie en de eerste aankomst in de toekomst. Het daarop volgende verhaal van de dystopische samenleving beviel me iets minder, omdat het een beetje te uitgesponnen werd en niet erg opwindend.

Hoewel ik niet helemaal zeker wist welke kant van de boodschap de auteur ondersteunde, en hoewel het een beetje te fantastisch was om zelfs maar enigszins plausibel te zijn, presenteert het nog steeds een interessant denkproces dat helaas nog steeds actueel is.

“Man had not remained one species, but had differentiated into two distinct animals: that my graceful children of the Upper-world were not the sole descendants of our generation, but that this bleached, obscene, nocturnal Thing, which had flashed before me, was also heir to all the ages.”

Al met al een leuk verhaal dat de tand des tijds goed heeft doorstaan. Briljant bedacht en indrukwekkend hoe deze nu zo gangbare concepten op het moment van schrijven grotendeels onontgonnen waren.