The Wolf and the Woodsman

“The trees have to be tied down by sunset. When the Woodsmen come, they always try to run.”

In het begin genoot ik echt van dit boek (wat een pareltje van een openingszin ook), ondanks de onuitstaanbare hoofdpersoon Évike.
Het had een zeer betoverende, gezellige folkloristische sfeer, maar was tegelijkertijd wreed en grimmig.
Maar gaandeweg werd het gedrag van de hoofdpersoon gewoon te ergerlijk om nog iets aan het verhaal te kunnen waarderen.

“You've not an ounce of good sense”

Évike is zogezegd midden de twintig, maar de helft van de tijd gedraagt ze zich als een nukkig kind, terwijl ze zich de andere helft gedraagt als een geile tiener.
Ik kan begrijpen dat ze opgroeide in barre omstandigheden, waar ze werd gehekeld en gepest, om uiteindelijk verraden en uitverkocht te worden. Ik kan zeer zeker begrijpen dat ze verbitterd is, maar doorheen gans het boek gedraagt ze zich als slachtoffer, terwijl ze tegelijkertijd koppig, eigenwijs en gemeen is. Ze handelt in alles ondoordacht, overhaast en onvolwassen, vastberaden om net het tegenovergestelde te doen wat haar met de beste bedoelingen wordt aangeraden. Er zit niks van evolutie in haar personage en op den duur begon het me zo erg te irriteren, dat het me deed twijfelen of ik dit boek wel moest uitlezen.

“I suppose a coward is anyone who acts with forethought, who doesn't hurl themselves into the jaws of the beast only to prove their heroism?”

Haar motivaties, en eigenlijk ook die van andere personages, sloegen helemaal nergens op, of veranderden om de paar hoofdstukken, waardoor ze erg wispelturig en ongeloofwaardig over kwamen. Veel aspecten in het boek worden gewoon niet voldoende uitgelegd of uitgewerkt om enige impact op de lezer te hebben. Ook het romantische aspect was totaal niet aantrekkelijk.

Dus ja, toch wel heel teleurgesteld in deze. Ik had moeten stoppen met lezen toen ik daar eerst over twijfelde, gezien de ontknoping belange na niet voldoende was om het boek in mijn ogen enigszins te redden.