A Crown of Swords

Oh boy. Het wordt echt wel moeilijk om nog iets te schrijven. Euh ja, deel 7, precies de helft van de reeks. Het plot is zo ongeveer volledig stil gevallen. De omschrijvingen worden langer en langer, de vrouwelijke personages zijn nog karikaturaler dan ze al waren, idem voor de mannelijke.

Armen worden onder borsten gekruisd, kledij glad gestreken en wenkbrauwen gefronst  alsof er geen morgen is. Alle vrouwen bekvechten met elkaar, geen enkele man begrijpt geen enkele vrouw.

De reeks was begonnen met “Nynaeve is de sterkste Aes Sedai in duizend jaar of meer”, maar ondertussen zijn er al stapels en stapels nóg betere gevonden. En ze komen van overal: van over zee, op zee, in steden, verborgen, in het open... ugh. Telkens komen er mensen bij die kunnen channelen: eerst de Wise Women bij de Aiel, en dan bij de Seanchan, en dan de Sea Folk, en nu de Kin. En er komen maar personages bij, en personages bij, en geen enkele van de andere personages sterft (op een paar uitzonderingen na, maar zelfs dat is niet zeker).

De lichtheid wordt bij tijd en wijlen ook bijna ondraaglijk. Drie vrouwen zijn verliefd op Rand, en Rand op drie vrouwen, maar het wordt nooit meer dan soap opera, terwijl er toch ruimte is om daar ernstige dingen rond te bedenken? Of neem Mat, die tegen wil en dank het bed moet delen van een meer machtige, oudere vrouw. Dat is eigenlijk verkrachting, ook dáár zou toch iets interessants mee kunnen gedaan worden? Maar neen: andermaal niet meer dan soap opera kluten en esbattementen.

En toch, kijk, ik worstel er mij door. Het valt nog altijd veel beter mee dan ik me herinner – dat ik zeker weet dat ik tot het einde zal kunnen doorlezen, speelt daar zeker een enorm grote rol in. Ik kan me inbeelden dat als ik hier een jaar of meer had moeten wachten, om er dan op een dag of zo door te zijn en praktisch niéts van plotontwikkeling gehad te hebben en dan opnieuw een jaar zou moeten wachten, dat ik het dan opgegeven had, ja.