A Crown of Swords

Executive Summary: This is another book I enjoyed more the second time around. It's still not as strong as the early or later books in this series, but it was better than I remembered.

Audiobook: Another fantastic job by Micheal Kramer and Kate Reading. Both are great as usual and add that little something extra to the book with their narration.

Full Review
The middle books of this series are slow. We get a lot of unnecessary subplots and meandering (not to mention braid tugging and skirt straightening). However I still enjoyed it. Despite the slow start there are just some parts of this book I really love and have been looking forward to since starting my reread.

It's hard to say why I enjoyed this better the first time. I suspect it's a combination for knowing what's coming next, my love of characters who stop being so annoying later in the series and the fantastic audio narration.

It's hard to get into details here without spoilers. I will say that Nyneave does some cool stuff, but spends a lot of time getting on my nerves. Rand continues to get more obnoxious and I'm quite tired of Perrin and Faile. On the other side I loved every one of Mat's chapters. It was also great to finally have Cadsuane show up.

I figured I'd start losing steam by now on this reread, but so far, so good. I'm even looking forward to the next book after all the things that were set up with the end of this one.

Oh boy. Het wordt echt wel moeilijk om nog iets te schrijven. Euh ja, deel 7, precies de helft van de reeks. Het plot is zo ongeveer volledig stil gevallen. De omschrijvingen worden langer en langer, de vrouwelijke personages zijn nog karikaturaler dan ze al waren, idem voor de mannelijke.

Armen worden onder borsten gekruisd, kledij glad gestreken en wenkbrauwen gefronst  alsof er geen morgen is. Alle vrouwen bekvechten met elkaar, geen enkele man begrijpt geen enkele vrouw.

De reeks was begonnen met “Nynaeve is de sterkste Aes Sedai in duizend jaar of meer”, maar ondertussen zijn er al stapels en stapels nóg betere gevonden. En ze komen van overal: van over zee, op zee, in steden, verborgen, in het open... ugh. Telkens komen er mensen bij die kunnen channelen: eerst de Wise Women bij de Aiel, en dan bij de Seanchan, en dan de Sea Folk, en nu de Kin. En er komen maar personages bij, en personages bij, en geen enkele van de andere personages sterft (op een paar uitzonderingen na, maar zelfs dat is niet zeker).

De lichtheid wordt bij tijd en wijlen ook bijna ondraaglijk. Drie vrouwen zijn verliefd op Rand, en Rand op drie vrouwen, maar het wordt nooit meer dan soap opera, terwijl er toch ruimte is om daar ernstige dingen rond te bedenken? Of neem Mat, die tegen wil en dank het bed moet delen van een meer machtige, oudere vrouw. Dat is eigenlijk verkrachting, ook dáár zou toch iets interessants mee kunnen gedaan worden? Maar neen: andermaal niet meer dan soap opera kluten en esbattementen.

En toch, kijk, ik worstel er mij door. Het valt nog altijd veel beter mee dan ik me herinner – dat ik zeker weet dat ik tot het einde zal kunnen doorlezen, speelt daar zeker een enorm grote rol in. Ik kan me inbeelden dat als ik hier een jaar of meer had moeten wachten, om er dan op een dag of zo door te zijn en praktisch niéts van plotontwikkeling gehad te hebben en dan opnieuw een jaar zou moeten wachten, dat ik het dan opgegeven had, ja.