Atlas chmur

Atlas chmur Davida Mitchella to książka, która nie jest szczególnie łatwa w odbiorze, wymaga cierpliwości i wytrwałości, ale ostatecznie jest bardzo satysfakcjonująca.
Pasażer statku, z utęsknieniem wyglądający końca podróży przez Pacyfik w 1850 roku; wydziedziczony kompozytor, usiłujący oszustwem zarobić na chleb w Belgii lat międzywojennych; dziennikarka-idealistka w Kalifornii rządzonej przez gubernatora Reagana; wydawca książek, uciekający przed gangsterami, którym jest winien pieniądze; genetycznie modyfikowana usługująca z restauracji, w oczekiwaniu na wykonanie wyroku śmierci; i Zachariasz, chłopak z wysp Pacyfiku, który przygląda się, jak dogasa światło nauki i cywilizacji.
Wszystkie te historie mogłyby zostać napisane przez różnych autorów. Mamy tu do czynienia z powieścią historyczną, powieścią epistolarną, kryminałem, komedią, science fiction i powieścią apokaliptyczną. Język powieści zmienia się i rozwija wraz z upływem czasu, a każda nowo wprowadzona postać jest równie świeża i interesująca jak wszystkie poprzednie.
Koniec końców, to czysty geniusz.

“Śmiech to bluźnierstwo wobec anarchii. Tyrani mądrze czynią, że się go boją.”

“W pojedynczym człowieku samolubność szpeci duszę; dla rodzaju ludzkiego samolubność jest zagładą.”

“Nieograniczona władza w rękach ograniczonych ludzi zawsze prowadzi do okrucieństwa.”