Child of God

Wahey! Dierenmishandeling, moord, verkrachting en necrofilie! Van tijd tot tijd eens literatuur, dat is goed voor een mens, ‘t schijnt.

Lester Ballard is een eenzaat ergens in de jaren 1960 in een gat in Tenessee. Zijn ouders sterven, hij verliest zijn huis, en in de loop van het boek lijkt het alsof hij (letterlijk en figuurlijk) alsmaar minder mens wordt.

Drie delen: de mensen van Sevierville die het hebben over Lester, en dan het verhaal van Lester zelf, met dialogen zonder aanhalingstekens waar het niet altijd even evident is om te weten wie precies aan het woord is. En Lester die van toevallige necrofiel tot seriemoordenaar evolueert.

Ik heb het normaal niet voor dingen die ik –bij gebrek aan betere omschrijving– ‘gimmicky' noem, maar hier stoorde het geen moment: ‘t is bijzonder goed geschreven, met de onmenselijkheid van Ballard aan de ene kant en de banaliteit anderzijds, en daartussen de bijna-poëzie van Cormac McCarthy.

While beautifully and powerfully written, the subject matter is so dark I am struggling to stick with it. I'm reading Child of God for a book group, so it wasn't a personal selection.Try as I might I couldn't finish this book. I went to the discussion, but the more I heard the better I felt about not having completed Child of God.