Chocky

I tend to think of classic SciFi being super hard scifi filled with impenetrable words and implausibly humanoid alien species. Chocky is, if anything, the opposite: in fact, it's at least equal part 1950's British domestic comedy. This short novella is fascinating if nothing else as a piece of history. Chocky herself – an alien that my goodreads notes say Margaret Atwood compared favorably to ET, is a very benign domestic spirit, interested in binary math, drawing, swimming and sustainable energy.

Perhaps one of the most interesting parts of Chocky is that Matthew, the child actually faced with the supernatural being, is definitely not the protagonist. Rather the story focuses on his father's reaction to and coping with Chocky's presence. I think it compares quite favorably to the Riverman, a more modern novel vaunted for the same technique.

Still, 150 mass market paperback pages don't give a lot of space to have much there. Now that scifi has been tread as a path many times in the intervening years, I don't think Chocky aged as well as it could have. It's fun, but not particularly novel or profound any more.

Polly heeft een ingebeeld vriendje. Een irritant ingebeeld vriendje, waarvoor op restaurant een plaats extra moet gezet worden, dat mee moet als de familie op uitstap gaat, een speelkameraadje dat eigenlijk vooral lijkt gebruikt te worden om haar ouders mee te irriteren.

En na een tijdje verdwijnt het ingebeeld vriendje weer, zoals dat de neiging heeft te gebeuren met ingebeelde vriendjes.

Een tijd later lijkt het alsof Matthew ook een ingebeeld vriendje heeft, maar dat is wel helemaal anders. Het stelt hem rare vragen (waar bevindt de Aarde zich ergens?), het heeft opmerkingen over de primitiviteit van de nieuwe auto van zijn vader, de inefficiëntie van raketten: yep, ‘t is een alien.

Een leuk kort verhaal van John Wyndham, de mens van de Triffids.