Galápagos
Ratings108
Average rating3.7
I was pretty bored while I was reading this. There was any interesting character development and the plot was dull. Vonnegut's writing was as witty as expected, but it didn't make up for the lack of content.
I wanted to like this book, but it just moved soooo sloooow. I made it about a third of the way through, and they are still in the damn hotel! Most of it is just forshadowing, either of what will happen to these specific people or of what will happen to the human race a million years in the future.
Vonnegut has over the past years become one of my favourite authors by far. His signature non linear narratives leaves you marvelling at his undeniable talent. His criticism on society and human beings in general precise, acid and yet, fun.
This particular book has to be one of my favourite ones by him.
Misschien, dacht ik, heb ik gewoon een slecht boek genomen. Misschien was Mother Night, dat ik nog niet gelezen had, gewoon een minder werk van Vonnegut. Een jeugdzonde.
Mischien, dacht ik, moet ik gewoon eens een boek herlezen waar ik me van herinner dat ik het goed vond. Enter Galápagos, het boek waar ik een sprongetje van maakte toen ik zag het dat beschikbaar was bij de papierenboekenverhandelaar.
Het was al te lang geleden om me de details te herinneren, ik wist alleen nog de premisse: het verhaal wordt verteld door een geest, een miljoen jaar in de toekomst. De hele mensheid is uitgestorven behalve de afstammelingen van een aantal schipbreukelingen van een toeristencruise naar de Galápagos-eilanden, en die afstammelingen zien er na een miljoen jaar niet meer menselijk uit: eerder een soort zeehonden, met gestroomlijnde lichamen en flippers in de plaats van armen en handen.
In de onsterfelijke woorden van Mr. Horse: No Sir, I Didn't Like It.
“Show, don't tell” is blijkbaar niet aan de man besteed: het is bladzijde na bladzijde van saaie, saaie, saaie expositie. Ook hier wordt de moraal van het verhaal helemaal op voorhand gegeven (alles is de schuld van die verdomde grote hersenen van de mensen), en ook hier wordt die moraal er pagina na pagina in gestampt.
Tussen 1961 (Mother Night) en 1985 (Galápagos) heeft Vonnegut blijkbaar wel een bijscholingscursus “hoe maak ik mijn boeken nóg minder interessant” gevolgd: het hele boek door wordt er een asterisk gezet bij de personages die ergens in de volgende hoofdstukken gaan sterven.
Enfin ja, niet dat het veel uitmaakt, want de personages doen er niet toe. Iedereen gaat toch dood.
Een scholier zou er allerlei “interessante” thema's in kunnen terugvinden, van parallellen met de Bijbel, het Aards Paradijs, Adam en Eva, yada yada. Op school zou er ongetwijfeld een “boeiende” discussie kunnen zijn met vragen over moraliteit, maatschappij, bla die bla. Een leraar zou mij wellicht kunnen uitleggen waar precies de “satire” in dit “satirisch meesterwerk” zit.
Ik zit niet op school. Ik vond dit een rotslecht, door en door slecht, inslecht boek.
A solid Vonnegut book, with a unique premise and perspective. Our big brains are, indeed, the sources and (sometimes) solutions of all our big problems. Fun read, but not as incisive as his other works. This is perhaps a good introduction to Kurt's writing, though I cannot help but pitch “Mother Night” for such a role.