Gelukkige slaven

Het beloofde een interessant boek te worden: twee mensen met dezelfde naam en allebei een even boeiende als ongeloofwaardige voorgeschiedenis. Ik verkrampte echter op een van de eerste pagina's al nadat Lanoye de clichézin “Nog minder vermoeden ze dat hun levenswegen zich over luttele dagen zullen kruisen in weer een ander continent.” gebruikt.

Toch begint het boek erg interessant. Er gebeurt niet veel; de voorgeschiedenis van beide karakters wordt uitvoerig uitgediept, maar het verhaal is na 150 pagina's nog amper verder. Toch bleef ik lezen, wat wel aangeeft hoe deze man kan schrijven.

Na weer een enorm achtergrondverhaal, van inspecteur Khumalo dit keer, was ik er eerlijk gezegd wel een beetje klaar mee, al die alsmaar voortslepende voorgeschiedenissen. Zeker aangezien het verhaal van Khumalo weinig te maken lijkt te hebben met de rest van het boek. Het is nog wel erg leuk om te lezen hoe beide mannen tegen elkaar aankijken, als ze elkaar uiteindelijk ontmoeten.

Aan het einde sukkelt het verhaal eigenlijk een beetje in. Uiteindelijk is er niet zo heel erg veel gebeurd. Erg jammer van het veelbelovende uitgangspunt van het boek.