Het verraad van Montverre

De schrijfstijl vroeg wat wennen om in te komen – het feit dat ik nooit Latijn heb gevolgd hielp daar zeker niet bij – en ook al vond ik het heel mooi en beeldend geschreven, achteraf kan ik niet zeggen dat ik dit met veel plezier heb gelezen.

Doorheen gans het boek bleef het gevoel van geheimzinnigheid, ongemakkelijkheid en spanning aanwezig. De focus ligt heel hard op de personages, waardoor de setting abstract en obscuur blijft. Net omdat alles door de ogen van de personages wordt ervaren, biedt deze vaagheid wel enige meerwaarde in het doorgronden van de personages, maar tegelijkertijd zorgt het ook voor een vervreemding, waardoor ik nooit echt meeleefde.
Het feit dat er heel veel vraagtekens worden gerezen die nooit echt helemaal uitgeklaard worden, zorgen er bij mij voor dat ik het boek sneller vergeet, dan als ik enig aanknopingspunt had gekregen over wat de boodschap van dit verhaal nu eigenlijk was. Het einde liet voor mij ook veel te wensen over, maar in plaats dat ik geïrriteerd was omdat ik geen antwoorden kreeg, was ik gewoon blij dat het gedaan was.

Al bij al is dit zeker een heel mooi en beeldend geschreven boek, dat in zijn kern vooral te ontwijkend is om een blijvende indruk te maken.