Le Roi de fer

Game of Thrones, maar dan in het echt. ‘t Is zo simpel als dat, en eigenlijk zou een mens bijna kunnen zeggen: Game of Thrones, da's gelijk wat Maurice Druon schreef over de laatste Capetingers, met een paar extra draken.

De boeken van Druon stonden al zo lang ik het mij kan herinneren in de bibliotheek van mijn ouders, en ik dénk dat we lang geleden ook de tv-serie uit de jaren 1970 moeten gezien hebben, maar ik herinner mij niet veel van. En de boeken, die had ik niet gelezen, schaam op mij.

Maar bij deze dus aan begonnen, en ho boy, zó wijs. Moord en sex en marteling en politiek en allianties en en verraad: hoera!

Verrassend kort, ook: ik dacht dat het veel langer zou zijn, dat eerste boek. Het voordeel/nadeel van digitaal lezen vermoed ik: geen echt aanvoelen hoeveel bladzijden er in totaal zijn – alleen de aanduiding van hoeveel uur er volgens de Kindle nog overblijven, geven mij tegenwoordig nog een idee.

Het verhaal is uiteraard allemaal op Wikipedia te vinden: ‘t is allemaal met Philips de Schone van Frankrijk en de Tempeliers, en Robert van Artesië die woest is op Mathilde (ook van Artesië) en hoe dat de honderdjarige oorlog in gang zet.

Van ganser harte aangeraden, dat spreekt.