Richard Stark’s Parker: The Outfit

Miami Beach, 1963.

Zestien maand geleden: na afloop van het vorige boek, moest Richard Stark weg raken van het New York Syndicate. Plastische chirurgie, een nieuwe gezicht, en dan zoeken naar inkomsten.

Via via geraakt hij aan een job: een overval van een geldtransport. Samen met Skim Lasker, waar hij nog al mee gewerkt had, ene Handy McKay, en op aanwijzen van Alma, in wiens Shore Points Diner de geldtransporteurs koffie komen drinken . Parker heeft er geen goesting in, eigenlijk, want hij vindt het hele plan te riskant, maar omdat zowel hij als Skim dringend geld nodig hebben, doet hij (na een paar wijzigingen in het plan) toch mee.

Parker verdenkt Alma redelijk onmiddellijk van vuil spel,  doet alsof zijn neus bloedt, de overval verloopt volledig naar (nieuw) plan, Alma vlucht met Skim en het geld, vermoordt Skim, wordt ingehaald door Parker en Handy, en komt schielijk te gaan. Parker en Handy verdelen de buit, en dat is dat.

Behalve dat Skim niét sterft. En dat hij weet wie Parker is, en dat hij hem teruggevonden heeft en verlinkt bij New York. Vandaar dat Parker in Miami in 1963 bijna vermoord werd:



En dat allemaal terwijl hij nochtans had gezegd tegen de mannen in New York dat het geen goed idee zou zijn om hem achterna te zitten. Dat het ze geld zou gaan kosten.

Cue Parker die de zaken eens en voor altijd af wil handelen: meteen naar de grote baas, Bronson. Maar eerst gaat hij ze wat doen bloeden: overval na overval. Op allerlei verschillende plaatsen waar The Outfit geld mee verdient: een goktent, geld van een heroïnesmokkelring, een plaats waar geld bewaard wordt voor paardenrennendingen, ...

Fantastisch wijs, hoe het verhaal plots van klassieke comic naar verschillende vormen van jaren-1960 cartoon gaat en naar gewoon bijna illustratieloos boek (en ik vraag me af of dat de originele tekst van Stark was, en als dat zo is, dan zou ik wel eens op zoek willen gaan naar die boeken) en terug.

In welke stijl ook: altijd bijzonder degelijk en helemaal in de tijdsgeest getekend. Old school eenvoudige rechttoe-rechtaan-film noir, en ‘t is niet voor de psychologische diepgang dat we het doen, maar wel om de atmosfeer.

Fijn boek.