The Desert Spear

The Desert Spear was een compleet ander vervolg op De Getekende dan ik had verwacht. In plaats van verder het verhaal van Arlen te krijgen, reizen we terug in de tijd en beginnen we het verhaal van een ander personage Jardir, dat we al even leerden kennen in het vorige boek, te volgen.
Het wisselende perspectief was, naast het switchen van het Nederlands waarin ik boek 1 las naar het Engels van het nog niet vertaalde boek 2, even wennen, vooral ook omdat de wereld van Jardir komt met een geheel eigen taal. Zo werd “De Verlosser” uit boek één nu in de taal van deze wereld “Shar'Dama Ka“. Het vroeg dus toch wat hersencelletjes om hier vertrouwd mee te raken.

Op het eerste moment was ik wel wat ontgoocheld om niet verder over Arlen te lezen, vooral ook omdat ik Jardir totaal niet sympathiek vind en dus ook minder zin had om over hem te lezen. Maar de auteur wist me toch wel te boeien met de opbouw van zijn wereld, die extra diepgang krijgt door de details die nu bij deze woestijnwereld worden gegeven. En wanneer Arlen dan toch opeens opduikt, vanuit het perspectief dan van Jardir, voelt het alsof je een geheimpje deelde met de auteur, want je kent het verhaal al vanuit Arlens perspectief.

Uiteindelijk was dit vervolg wel een boeiend boek, waarin eigenlijk vooral de schaakstukken op hun plaats worden gezet en het speelveld wordt geschetst. Maar toch werden er net genoeg nieuwe elementen voor de plot onthuld dat je niet het gevoel hebt dat het verhaal stilstaat.

Enkele oude personages krijgen extra achtergrond en diepgang, maar sommige – en dan vooral vrouwen – worden eerder een karikatuur of cliché.
Ik was vooral ontgoocheld over Leesha, die opeens de natte droom is van alle mannen die ze ontmoet en zich ook zo koketerig gaat gedragen, terwijl ze in boek één een echte sterke vrouw was. Haar verandering is niet echt in lijn met hoe ze werd geïntroduceerd en al helemaal niet met wat ze in boek 1 had mee gemaakt. De enige andere vrouwen die van enig belang zijn in het boek zijn ofwel serpenten eerste klas ofwel leeghoofdige wichten. Dus ja, niet echt vrouwvriendelijk eigenlijk zo.

Desalniettemin is het verhaal dat in The Desert Spear wordt opgebouwd opnieuw heel uniek en ik was ik toch na het uitlezen heel nieuwsgierig over hoe het af zou lopen, vooral met de onverwachte introductie van nieuwe demonentypes die alles kunnen veranderen! Daarom begon ik eigenlijk bijna direct in deel 3 The Daylight War, maar na een paar honderd pagina's heb ik het opgegeven. Mijn ergernissen over bepaalde personages werden nog groter en eentje kreeg zelfs een steeds grotere rol, waardoor ik eigenlijk constant zat te zuchten en enorm tegen mijn zin zat te lezen. Lezen doe ik nog steeds voor mijn plezier en daarom deed ik iets wat ik eigenlijk niet graag doe, namelijk een boek half gelezen achterlaten. Jammer, want het verhaal op zich boeide me wel en ik wou wel weten hoe de auteur het verder zou spinnen, maar het werd me teveel een karwij. Wetende dat na dit boek 3 nog 2 boeken volgen om het verhaal af te maken, heb ik er dus een streep onder getrokken.