The Missing Years

In het begin hield ik niet van de bijna fluisterende stem van de verteller, maar dit wende vrij snel en ik begon er zelfs van te houden, vooral wanneer een Schots accent werd gebruikt of voor de stem van kleine Callum.

Dit verhaal vond ik behoorlijk akelig, waarbij het huis een volwaardig personage is. De benauwende atmosfeer sijpelde uit het verhaal en ik had bijna het gevoel dat ik dit las terwijl ikzelf in dat spookachtige huis zat.

Het tempo is langzaam, er wordt een rustig momentum opgebouwd waardoor er constant een dreigend en angstig gevoel heerst. Dit wordt perfect gebalanceerd met de no-nonsense houding van het hoofdpersonage, die niet terugdeinst om haar eigen intuïtie te volgen.

Het einde vond ik geweldig. Hoe de auteur alle vreemde gebeurtenis een plausibele verklaring kan geven, maar de vraag of er iets bovennatuurlijks gaande was toch blijft knagen.

Geweldig mysterie en een auteur die ik in de gaten ga houden!

This is one of those where the people really frustrate me throughout. Much more interested in the sister and Fi than the mc. Though the ending definitely saved it for me. I also appreciated the light use of Scots.

Okay but it was so irritatingly obvious that the sister was with Fi. What was even the point of stringing along with that. Was that honestly meant to be a surprise in any way. Annoying and dumb.

On a personal note, the half sibling distinction is a huge pet peeve.