Yumi and the Nightmare Painter

Juli was een beetje een kwakkelende maand wat lezen betrof. Ik had enerzijds heel veel goesting om te lezen, maar anderzijds trok geen enkel boek me eigenlijk echt aan. Door deze vreemde leesstemming kostte het me een tijdje om in het boek te komen en de wereld die we aan het verkennen waren te visualiseren, vooral de wereld van Painter.
Achteraf gezien heeft Sanderson (opnieuw) fantastisch werk geleverd door zowel de wereld van Painter als die van Yumi te introduceren, en als ik nu het eerste hoofdstuk herlees, waarin de wereld van Painter gedetailleerd wordt beschreven, vind ik het nogal gênant dat ik het niet kon zien. Dit sterkt toch wel mijn overtuiging dat ik had moeten wachten met het lezen van dit boek tot mijn vreemde humeur voorbij was.

“The star was particularly bright when the nightmare painter started his rounds.”

Ondanks mijn rare leesstemming was de wereldopbouw van Sanderson (zoals altijd) van topklasse en superorigineel.
Painter woont in een stad gehuld in duisternis, dat alleen op afstand wordt gehouden door de dubbele hionlijnen – banden van pure energie, de ene groenblauw, de andere fuchsia – die doorheen de stad kruisen en vertakken en er niet alleen voor verlichting en elektriciteit zorgen, maar ook letterlijk rondlopende Nachtmerries op afstand houden. Deze Nachtmerries zijn donkere, mistige wezens, die soms uit de duisternis tevoorschijn komen om zich te voeden met menselijke dromen. En dit is waar de schilders in beeld komen, om de Nachtmerries via schilderwerken te dwingen om andere, onschadelijke vormen aan te nemen totdat ze terug de duisternis in vluchten.
Painter identificeert zich zo fel met zijn werk als schilder, dat hij niet langer zijn voornaam gebruikt, maar zijn functietitel. Zijn zelfopgeblazen gevoel van belangrijkheid dient echter vooral als een masker om te kunnen negeren hoe enorm eenzaam hij is.

“Yumi had always considered the appearance of the daystar to be encouraging.”

Yumi daarentegen leeft op een veel minder geavanceerde, meer landelijke plek, waar mensen vertrouwen op yoki-hijo, vrouwen die door de geesten zijn uitgekozen vanwege hun vermogen om creatie, schoonheid en organisatie onder de knie te krijgen. Door dit meesterschap te demonstreren, worden geesten naar het fysieke rijk getrokken, om vervolgens te worden getransformeerd in nuttige voorwerpen die nodig zijn om het dagelijks leven soepel te laten verlopen.
Yumi is een van de slechts veertien yoki-hijo in haar wereld, die net zo helder en licht is als Painters wereld donker is. Als yoki-hijo wordt alles voor haar gedaan – van zich aankleden tot zich voeden – zodat ze zich volledig op haar kunst kan concentreren: het stapelen van stenen in ingewikkelde, mooie en schijnbaar onmogelijke stapels.
Ondanks haar gezegende leven verlangt Yumi naar een ander leven, waar ze zichzelf kan zijn en niet zo alleen is.

“You worked so hard today, the spirit said. Can we give you something? A gift?”

Dan gebeurt er op een dag iets waardoor de levens van Painter en Yumi met elkaar spiritueel worden verweven, op een soort Friday-the-Thirteenth-body-swap-manier. Hierdoor worden onze twee hoofdrolspelers gedwongen om samen te leren leven en werken.
En in het samenkomen van Yumi en Painter, krijgen we een verhaal te lezen dat ik niet gewend ben van Sanderson: een zeer introspectief, romantisch en schattig verhaal.
Hoewel het verhaal geen fantastische elementen ontbeerde, was het geen verhaal van grootse actie, maar een verhaal waarin we langzaam onze personages leerden kennen, hun gedachten en innerlijke monologen hoorden en leerden hoe ze tot een bepaalde conclusie kwamen. Hoewel ik aan de ene kant erg genoot van deze langzame, contemplatieve, bijna meditatieve kant, haalde het ook veel urgentie uit het verhaal weg, waardoor ik het heel gemakkelijk vond om het boek een tijdje opzij te leggen om later weer op te pakken. Vooral het middengedeelte sleepte enigszins.

“All right, let's talk about me.Uncharacteristically, I don't want to discuss the topic. This isn't a bright point in my career, and I would rather the attention be on other less statuesque people for the duration of the narrative. That said, I know it's going to distract some of you unless I explain at least a tad.”

In contrast met het serieuze verhaal staat onze verteller, wederom onze favoriete Cosmere wereldhopper Hoid.
Net als bij Secret Project #1 voelt Hoid zich gedwongen om bepaalde dingen aan ons uit te leggen, op zijn gebruikelijke dwaze manier, wat voor een komische en luchtige noot zorgt. Zijn stem was in dit verhaal echter een stuk ingetogener dan in Tress of the Emerald Sea, wat heel goed bij dit introspectieve verhaal paste.
Zijn algehele rol in het verhaal is ook vrij minimaal, aangezien hij bevroren vastzit als een standbeeld dat functioneert als kapstok in een noedelwinkel, terwijl zijn spren Design de show steelt met het runnen van de bovengenoemde noedelwinkel.

“It's a common mistake to assume that someone is weak because they are accommodating”

Over het algemeen vond ik Yumi and the Nightmare Painter echt wel een leuk boek, ondanks zijn traagheid en mijn moeilijkheid om erin te komen.
Ik hield van de duidelijke inspiratie uit de Aziatische media en het gebruik van een paar welbekende tropen hieruit. Ik hield ook van de onmiskenbare Aziatisch-geïnspireerde setting, eenmaal ik de hersenkracht hervond om die te visualiseren. Ik vond het fijn om zowel Painter als Yumi langzaam te leren kennen, maar emotioneel was ik nooit ten honderd mee. Ik vond de magie weer subliem gevonden. En ik vond de hints naar de Cosmere opnieuw leuk om te herkennen, maar soms wel onnodig, omdat het wegnam van het verhaal.

Dus zeker en vast weer een goed boek, maar voor mij althans overtreft het Tress of the Emerald Sea niet.

“Stories explain us. You want to define what makes a human different from an animal? I can do it in one word or a hundred thousand. Sad stories. Exultant stories. Didactic morality tales. Frivolous yarns that, paradoxically, carry too much meaning.We need stories.”

En om dit af te ronden, wil ik het even over het einde hebben, dus opgepast SPOILER voor dit boek en de Cosmere!
Kijk, ik hield echt van Yumi en ik ben zo blij voor haar dat ze eindelijk echt mag leven, maar het voelde ook een beetje als terugkrabbelen?!Ik weet niet, met wat we ook weten over Kelsier, voelt het alsof Sanderson zijn personages niet kan laten sterven. Gaan we Wayne dan ook terug zien?Tegelijkertijd weet ik dat deze opmerking een beetje hypocriet is van mij. Ik denk oprecht dat het einde aangrijpender zou zijn geweest met het bitterzoete einde, maar ik zou waarschijnlijk ook ongelukkig hiermee geweest zijn, lol