Northanger Abbey

Dit boek was de enige van Austen's romans die in mijn geestesoog nog niet bezoedeld was door één of andere adaptatie. Niet dat ik niet van de adaptaties hou, in tegendeel (x1000), maar het beïnvloedt toch in een zekere mate hoe je een boek leest.
Met Northanger Abbey heb ik dan toch eens Jane Austen's stem kunnen ervaren zonder andere invloeden, en man, wat een zalig boek. En grappig, jong. Dat had ik niet verwacht.

Het boek is volgens mij echt een venstertje recht in het hoofd van Jane en ik heb het gevoel dat ik haar leerde kennen door haar tekst te lezen (en luisteren). En man, ik denk dat wij wreed goed overeen zouden zijn gekomen.

Northanger Abbey is luchtig, grappig en een hulde aan romans met een licht kritische vingerwijzing naar de gewoontes en tradities van toen (Jane was toch duidelijk echt geen fan van Bath).

“No one who had ever seen Catherine Morland in her infancy would have supposed her born to be an heroine.”

“And what are you reading, Miss—?” “Oh! it is only a novel!” replies the young lady...in short, only some work in which the greatest powers of the mind are displayed, in which the most thorough knowledge of human nature, the happiest delineation of its varieties, the liveliest effusions of wit and humor are conveyed to the world in the best chosen language.”

“The person, be it a gentleman or a lady, who has not pleasure in a good novel, must be intolerably stupid.”

“I leave it to be settled, by whomsoever it may concern, whether the tendency of this work be altogether to recommend parental tyranny, or reward filial disobedience.”