The Satanic Verses

Ik houd van de taal van Salman Rushdie, van tussen Engeland en Indië.

Zeker, 't is een uitslover, en zeker, hij doet soms té veel zijn best, en zeker, 't is in het echt ongetwijfeld geen gemakkelijke mens, maar dat maakt mij niet uit.

Saladin Chamcha is een Indische acteur die vooral zijn roots achter zich wil laten. Hij idoliseert Engeland en Engels zijn, en een van zijn grote frustraties is dat hij wegens zijn uiterlijk nooit echt Engels kan zijn op toneel of film. Alleen met zijn stem kan hij om het even wie zijn: hij is een gevierd stemacteur — de stem van ontelbare reclamespots, van diepvrieserwtjes en van pizza. En ja, het ligt er nogal dik op: zijn sterrol is als een alien in een tekenfilm. Buitenstaander, hellow.

Gibreel Farishta is een Indische acteur die gevierd en geïdoliseerd wordt in Indië. Hij speelt er godheid na godheid in blockbuster na Bollywood-blockbuster.

In eht begin van het boek bevinden ze zich samen in een vliegtuig dat gekaapt wordt, en dat uiteindelijk ontploft boven het Kanaal. Ze vallen samen naar beneden maar worden op de één of andere manier miraculeus gered; Chamcha wordt een duivel (compleet met hoornen en staart), Farishta wordt een engel (compleet met halo).

Hoezee! 't Is magisch realisme! Een mens weet niet wat echt is en wat niet!

Gibreel had, nog voor de ontploffing, voortdurend dromen waar hij zichzelf als de engel Gabriël ziet, en dat wordt nu alleen maar erger. (Magisch realisme allemaal goed en wel, maar het is redelijk duidelijk dat Gibreel Farishta mentaal niet in orde is.) Zijn dromen komen in een reeks sub-plots terug, die op verschillende manieren parallel lopen met de raamvertelling: het verhaal van Mohammed (‘Mahound' in het boek) en hoe de Islam ontstond en de Koran geschreven werd, een vignet over een nauwelijks verholen Ayatollah Khomeini, een verhaal over een fanatisch Indisch moslimmeisje dat haar hele dorp op sleeptouw neemt in een pelgrimstocht naar Mekka.

Alledrie personages die zeggen geïnspireerd te zijn door Gabriël, maar Gibreel-als-Gabriël beseft dat hij het niet echt is die inpireert, en dat hij gevangen zit in het (droom)verhaal.

Ah well. Duizend dingen te zeggen over het boek, natuurlijk: wat het zegt over geloof, over wat thuis is, over liefde, familie, obsessie. Over de chutneyficatie van cultuur, het unieke perspectief van migrant. En postmodernisme en intertextualiteit en bla die bla.

Een mens kan het boek lezen met een notablok ernaast en notities nemen en lezen en herlezen. Een mens kan het ook gewoon lezen als een spannend boek vol humor en ontroering.

Zeer aangeraden.

I could not finish it. Maybe I will try again one day but I feel no pull to continue reading. I might just not “get it,” but it just feels like there's so much background information with not much plot and I'm already on part 3. I was drawn to it because of the controversy, but I'm pulling out because I'm bored and want to enjoy reading/listening to an audio book.

I didn't plan on reading this book before reading Rushdie's Midnight's children, but oh well, here I am for a reason that majority of people already know. This book started with a silly, comical tone but it was laced with satire and criticism at the core. sometimes the story is incomprehensible in terms of what's actually happening in the book and what's happening in the dream but If I look past some of these unnecessary whining and confusing storylines, the book itself has many qualities of being a revolutionary book.

For example the reimaginations of the origin of Islam and blending it with relevant situations of today was done extremely well. In the other dreamscapes rebirth of Ayesha in a different situation and how she ends up being a symbol of metamorphosis and change(I am not sure how accurate my analysis is though, so don't come at me) Now If I talk about our two protagonists here then I want to say that The contradictory ending of them !!! Gibreel turned to an angle at first and his luck was pretty good but his life became so much pain after his repeated negative actions toward people who are close to him. On the other hand, Saladin had a tough time after becoming a supposed devil but his life turned out to be much better than before even though I can't say that he was any better than Gibreel tbh but IMO it so nothing can be (at least something which has independent consciousness) on the edge of any extreme pole, we all have angle and demon qualities in us.All these aside I love how He incorporated immigration identity in some of the really catalytic events like the cafe fire

all that being said I do think people who would want to read this for enjoyment purposes only would be disappointed cause the book is often draggy and if you are not into a religious allegory that much you would find most of the book meddlesome and unreadable but if you do like allegory and you want to broaden your horizon, you sould give it a try.

3.5 stars out of 5

I only rated it low because of personal preference. I can certainly see why it's a book within the canon. I don't love magical realism, and I did not know many of the references, so I spent a good deal of time researching people and terms. I recommend this book, but it's time consuming if you want to really be engaged with the style, and the references and their importance.

I really wish I had read this book in school, or at least that I had an annotated edition. I feel like I was definitely missing out on some shit. But I'm glad I read it; Rushdie's prose is wonderful and I'm still thinking about the book after finishing it. Plus any book that earns the author a death sentence deserves to be read by me. I'd definitely like to revisit it again armed with some supplemental material.

Pretty sure this is part of the rarefied pantheon of books joining the likes of Infinite Jest and A Brief History of Time as one of the most bought, least finished books of all time. It starts out strong with an almost singsong, Indian lilt and cadence as Gibreel and Saladin hurtle to earth - interestingly nonplussed by the whole affair. But then its dream sequences and odd digressions left me scratching my head - I just couldn't get my footing.

Rushdie clearly is an accomplished writer. Open the book to any page and the writing often dazzles and he's working here, juggling ideas and poking at concepts. Maybe it's my own expectations coming into the book - wondering what could be so damning as to warrant a fatwa against his life. But it never really gelled and for all the furor it engendered all it managed to elicit from me was mild indifference. If it wasn't part of a book club read I doubt if I would have finished it.

Dense language throughout doesn't stop this from being very entertaining. I am a sucker for dreams and multiple plot lines across time so this stuck all the right compositional chords. I can see how it offended folks. I pity Rushdie as he doesn't come across as a friend of God, but I respect him for writing in terror at even a peaceful, foreseen death (feels almost confessional).

I found this book enchanting, deep, and insightful in socio-political issues. The vast ground he covers in subject matter, culture and geography are really admirable.
Given the track record of religious fanatics, it is only natural that they will want him to be killed. Although I think, the matter escalated quickly not because he dared to depict a prophet as a human being but because he created a character very much like Ayatollah.