Wintersong

Dit boek was echt hypnotiserend. De woorden waren zowel donker, verleidelijk, poëtisch, dromerig, fascinerend als weelderig loom, stroperig, log en traag.
Je wordt samen met Liesl het labyrint van de Ondergrond binnen gesleept en deelt haar verwarring. Maar terwijl Liesl in het verhaal begrip begint te krijgen, bleef de verwarring bij mij hangen.
Op een bepaald moment had ik er echt genoeg van, het verhaal vloeide tergend traag verder zonder dat ik een jota wijzer werd.
Het feit dat er ook een nogal grote klemtoon op muziek en componeren ligt, wat soms heel technisch wordt voor niet-kenners, zorgde mee voor een gevoel van langdradigheid.
Ondanks het feit dat ik moeite had het boek opzij te leggen, door zijn hypnotiserend karakter, bleef het verhaalgewijs extreem verwarrend tot op het einde, waardoor ik toch een dubbel gevoel heb bij dit boek.
Enerzijds ben ik fan van het feit dat het boek me echt naar binnen zoog, me meesleepte en in dezelfde dromerige staat bracht als Liesl zelf. Anderzijds heb ik echt het gevoel dat het extreem dunne verhaal gecamoufleerd werd door de mooie tekst, zonder dan ook nog een resolutie te geven op het einde. Hierdoor bleef ik echt wel op mijn honger zitten.
Jawel, er is een vervolg, waar dan hopelijk wel alle vragen opgelost zullen worden en de puzzelstukjes eindelijk een verhaal zullen vormen, maar voorlopig heb ik geen zin om weer in deze wereld te duiken. Ik heb precies wat tijd nodig om terug adem te halen, een andere sfeer op te snuiven voor ik maar kan denken deel twee te lezen.