Pieter

Een deerne in lokkend postuur is een citaat van Multatuli. En ‘t Hart, die Multatuli duidelijk bewondert parafraseert hem meerdere malen in zijn dagboek van 1999.

Hoewel hij meerdere malen verzucht dat er niets gebeurd is en dat hij niets heeft om te schrijven weet Maarten't Hart toch altijd weer iets smeuïgs, verrassende, diepzinnigs of grappigs te vertellen.
Zijn wederwaardigheden als Maartje komen uitgebreid terug. Met enige regelmaat heeft hij zich als vrouw gekleed en aan het openbare leven deelgenomen. Zijn verslag hiervan zou ik willen typeren met terughoudende openheid. Hij gaat het niet uit de weg, maar dweept er ook niet mee. Maar het leverde wel het citaat van Multatuli op en daarmee de titel van het boek.

Uit deze bundeling blijkt weer eens hoe goed ‘t Hart kan schrijven. Misschien soms wat ouderwets, maar nergens onnodig uitbundige proza om indruk te maken.
Altijd accuraat en effectief. Het lijkt simpel, maar dat is het allerminst.

Ondanks dat 1999 alweer bijna 25 jaar geleden is heb ik dit boek met groot genoegen gelezen.
4,5 ster.

Ik heb inmiddels redelijk wat van ‘t Harts oeuvre gelezen, maar zijn debuutroman nog niet.
Wat mij opvalt is hoe goed Maarten ‘t Hart kan schrijven, gelijk bij zijn debuut al.
Het is een melancholieke, iets droevige roman. Met veel compassie geschreven. De typische ‘t Hart thema's zijn gelijk aanwezig, maar worden nog niet met veel venijn geventileerd. Iets wat zijn latere werken wel kenmerkt.
Ook al is dit boek inmiddels 50 jaar oud, het zou, ook nu nog, verplichte kost moeten zijn binnen orthodox christelijk Nederland. Een impactvol boekje, die meer aandacht verdient in Maarten ‘t Harts grote oeuvre.

Another highly amusing installment in the Jeeves series. Perhaps the most charming and hilarious one yet. Bertram Wooster finds himself in trouble once again, with the familiar ingredients: an aunt, a domineering uncle, an annoying boy scout, and friends who usually lead him from the frying pan into the fire.

As always, the aristocracy is satirized for its petty problems blown out of proportion to global dimensions. Ironically, Bertie's ex-fiancée, Florence, a writer, attempts to mold her fiancés with serious literature. Bertie is relieved to have escaped her clutches, but her current fiancé, Stilton, takes action after digesting the writings of Karl Marx and decides to become a police officer. He refuses to live off his uncle's purse and secure a job in parliament through nepotism. He wants to earn his bread honestly and honorably. This, of course, was not the intended plan, as status and luxury prevail over the ideal!

Bertie's chaotic world is on the verge of collapsing when Florence declares that she will marry him in September. What to do, what to do...

Fortunately, there is Jeeves, who sets everything right once again.

This book from the Poirot series somehow escaped me. By now, I had read and reread all Poirot books, but this one I had never encountered. Four stories, surprisingly good. Especially the first 3 mysteries were excellent. The last one, Triangle at Rhodes, was not of the same level and was also considerably shorter. In my opinion, one of the better Poirot books.

What happens when you pick up a passion for the banjo and treat your surroundings to banjo music all day? Ask Bertram Wooster!
He is informed that either he or the banjo must leave his apartment. Stubborn as he is, and wounded as an artist, he chooses to rent a cottage outside the city.
Jeeves, his butler, then decides to seek another position. A sensitive blow for Bertie.

This is the start of another chaotic and absurd episode in the life of Bertram and Jeeves.
Of course, everything turns out fine in the end.
The typical Wodehousian prose once again provides a few laughs.

In the current climate of sensitivity readers and the editing of texts in classics, it's worth mentioning that this book is also dated.
I am firmly against altering books from the past, but there is a group of African-American singers with some stereotypes in this book.
“All in good spirit,” Bertie would say, but it's good to be aware of it.

How does one go about writing a review of a book like “The Magic Mountain” by Thomas Mann? The plot can be summarized in a single sentence, yet the book is so rich in themes that a single reading is far from sufficient to grasp everything. At least, that was my experience.

Hans Kastorp embarks on a journey to a sanatorium in the Alps to visit his cousin and, in the process, take a brief respite. The initial plan is a three-week stay, but he ends up remaining for seven years. That's the story.

My German is not proficient enough to tackle this book in its original language, so I opted for the exquisite Dutch translation by Hans Driessen. Thomas Mann is verbose and employs, at times, very long sentences. This demands attention to avoid losing track midway through, but once acclimated, it is truly magnificent.

As Hans Kastorp travels to the sanatorium, the metaphorical umbilical cord connecting him to the world below is severed. Time is experienced differently above than below. Though initially deeming a three-week stay lengthy, above, they measure time in months. Time, its measurement, the perception of time, and the relationship between time and space are some of the initial themes encountered in the book.

The narrative begins by recounting Hans's background, detailing the early deaths of his parents and subsequently his grandfather. The philosophy of Platonic reality is interwoven into his grandfather's story.

Above, Hans encounters various people who influence and shape him in different ways. Among them are Madame Chauchat, a Russian woman he falls in love with, and Settembrini, a humanist and Freemason who takes him under his wing. Later, Settembrini's adversary is introduced in the form of a communist Jesuit, Naphta. The debates between Settembrini and Naphta form the heart of the book. Settembrini advocates for individual freedom, progress, and democracy, even if achieved through war or revolution. In contrast, Naphta supports a blend of communism and theocracy, arguing that progress and individualism distract from God and spiritual salvation. Both strive to educate and influence Hans, who contemplates their views but never firmly aligns with either side.

The third person who leaves a profound impression on Hans is Pieter Peeperkorn, a Dutch industrialist who made a fortune in the Dutch East Indies. He exudes natural leadership qualities and represents emotion, feeling, materialism, and indulgence.

Mann creates a micro-society isolated from the world below, mainly populated by the sick. The status of illness and being sick is, therefore, another theme. Is being sick a virtue, or is it merely another state of existence? According to Hans Kastorp, the society below no longer exists, evident in his disinterest in current affairs and abandonment of newspaper reading. This stands in stark contrast to his cousin Joachim, who aspires to become an officer in the army.

The book concludes abruptly, reflecting the harsh reality of the world below with the outbreak of World War I. Mann leaves the reader uncertain about Hans Kastorp's fate.

This is undoubtedly not an easy book. It's like an avalanche, overwhelming you, and at the end, you find yourself wondering what just happened. I can only recommend everyone to read it at least once.

Like many people, I watched the Netflix series a few years ago. I found the series good, and now that I came across the book, I definitely wanted to read it.

I certainly don't regret it. Tevis's writing style is somewhat distant; he describes things in a fairly straightforward manner. The dialogues are quite sharp, and what stands out is his knowledge of chess. His expertise is good enough to make it seem realistic.

The story itself is, of course, quite standard and predictable. Even without the Netflix series as a spoiler, the story has no real surprises. An outcast in an orphanage, a girl, turns out to be a prodigy and becomes the world's best chess player.

It's no wonder that the book has been adapted for Netflix because it reads like a movie script.
A very entertaining book, but in this case, the series is better. The characters and the zeitgeist come more to life in the series. Refreshing, for a change.

Zesenzeventig verhalen van Maarten ‘t Hart, meer dan 1000 pagina's lang.
‘t Hart is een echte verhalenverteller en ik heb dan ook erg genoten van deze bundel. Hoewel, zelfs voor de liefhebber, is 1000 pagina's aan verhalen achter elkaar wat veel van het goede.
Dus tussen alle andere boeken door telkens een paar verhalen houdt het fris.
Het is telkens weer even thuiskomen. Ook al duurt het een jaar voor je er doorheen bent

This is one of Agatha Christie's better murder mysteries.
The book has a unique structure, as events surrounding the death of Rosemary Barton are recounted through flashbacks from various individuals involved.
Authorities classified this as a suicide, but it's not a spoiler to mention that there is more to it than just suicide.

Agatha Christie occasionally experiments with the structure of her plots and viewpoints. It's not always successful, but this book is definitely a success.

Not one of her best. I know murder mysteries do not always have a very realistic plot and that's ok, but this one is pushing it.

Met de kroongetuige levert ‘t Hart een heuse Agatha Christie af. Of gebruikt hij alleen de structuur van een whodunit en is het eigenlijk een roman over kinderloosheid en huwelijksproblemen?
Hoe het ook zij, voor mij.is dit een zeer geslaagd boek. Ok, het boek is al bijna 40 jaar oud en waarschijnlijk worden verdwijningszaken en moordonderzoeken tegenwoordig anders aangepakt. ‘t Hart weet zelfs de kneuterige sfeer uit veel van z'n boeken over te brengen op een politieonderzoek.

Net als bij elk boek van de auteur speelt klassieke muziek en de bijbel weer een rol. Maar niet zo prominent als in veel van z'n andere boeken. Het moge duidelijk zijn dat ‘t Hart altijd veel elementen van zichzelf terug laat komen in de hoofdpersonen van een boek. Meestal zijn de personages bovengemiddeld ontwikkeld en is de hoofdpersoon een bijbelvaste geloofsafvallige met een stevige mening over klassieke muziek. Ik kom deze mensen zelden tegen in dagelijks leven, maar Maarten ‘t Hart grossiert erin. Dit is tegelijk het aantrekkelijke, het roept iets nostalgisch op in een licht absurdistisch universum.

De schrijfstijl is vlot en het boek leest als een echte page turner. Dit is een goed boek om kennis te maken met het oeuvre van Maarten ‘t Hart, als de onderliggende thema's je niet kunnen boeien heb je altijd nog gewoon een goede detective over. Een literaire “thriller” die de kwalificatie literair wel waard is.

Dan blijft er nog één vraag over. Wie is eigenlijk de kroongetuige? In het boek wordt een bejaarde man, die zogenaamd alles gezien heeft, de kroongetuige genoemd, Leonie vindt zichzelf eigenlijk de kroongetuige. Of slaat dit toch terug op het citaat van Nietzsche over kinderen die de kroongetuigen binnen een huwelijk zijn? Met deze korte titel worden alle thema's verbonden

PS: En Maarten ‘t Hart heeft verstand van ratten

This is a reread for me. This time not in translation but in English. I feel like I'm only now fully appreciating the book. Seven pilgrims, six stories. Each story reveals a bit more about the world and political reality. The underlying tension is slowly built up. The worldbuilding is impressive. And all in just 500 pages.

Hyperion was written in 1989 but is more relevant than ever. The way Dan Simmons incorporates AI into the future makes you think. It's one of the reasons Hyperion made a bigger impression on me now than it did five years ago.

Without a doubt, this is one of the best sci-fi books out there.

Dit boek is typisch Maarten t Hart, alle ingredienten (stokpaardjes zo je wilt) zijn aanwezig. Bijbel, geloof, gereformeerden, Maassluis, klassieke muziek. Dit maakt het dus ook makkelijk om aan of af te raden, hou je van de andere boeken van Maaren ‘t Hart dan moet je deze absoluut lezen, kan je zijn boeken niet uitstaan dan is het beter deze links te laten liggen.

Gabi Pottjewijd is een orgelstemmer uit Groningen, die in een stadje onder de rook van Rotterdam, een groot Garrelsorgel moet stemmen. Natuurlijk gaat het hier om Maassluis. De hoofdpersoon ontmoet de eigenaardige inwoners van dit stadje en verzeilt in licht absurdistische situaties. Dit alles is met veel humor geschreven. Tijdens het lezen vroeg mijn vrouw zich af waarom ik de hele tijd zo stom zat te grinniken. Nu zit ik waarschijnlijk in het hart van de doelgroep, ik heb een gereformeerde achtergrond, hou van klassieke muziek, ben bekend met orgels en orgelmuziek en ken Maassluis. Tel daarbij op dat ik, net als de hoofdpersoon en de schrijver een geloofsafvallige ben en je kan begrijpen dat ik dit boek met veel plezier gelezen heb.

Er was een tijd dat dit boek een grotere impact zou hebben gehad dan het nu heeft. Het verhaal speelt zich af in het verleden en de thematiek is ook uit het verleden, toen Nederland nog verzuild was en de grootste polariteit in de samenleving werd veroorzaakt door het bekritiseren van het christelijk geloof, de bijbel en de kerk. Tegen de achtergrond van de huidige maatschappelijke debatten komt dit allemaal kneuterig over. Origineel is het allemaal niet, de auteur herkauwt de thema's uit zijn vorige boeken en zelfs de bijbelteksten zijn gerecycled. Voor mij heeft het allemaal iets nostalgisch. Maar dat is soms ook eens fijn, zwelgen in 260 pagina's nostalgie en daarna weer door.

Wat mij betreft 4,5 ster

Dit was het boekenweekgeschenk in 2000.
Een intrigerende novelle. Een verhaal, twee perspectieven die wederzijds onverenigbaar zijn.
Er is wat dat betreft geen ontknoping. De twee perspectieven blijven naast elkaar staan, in hun eigen werkelijkheid.
Goed geschreven, misschien een beetje pompeus, maar mooi taalgebruik.

A bundle of predominantly early stories by Agatha Christie.
It's interesting to see Christie exploring more genres. The stories are charming.
In the edition I read, the stories are contextualized by Tony Medawar.
These brief annotations were perhaps the most intriguing aspect of the book. They provide some insight into where various themes and plot points in Agatha Christie's later work originate.

Dit is een van de drie romans die Elsbeth Etty nomineerde voor heruitgave ter ere van Maarten ‘t Harts 75e verjaardag in 2019. Het boek blijkt meer autobiografisch te zijn dan op het eerste gezicht lijkt, volgens Etty. Maar laten we eerlijk zijn, welke roman van Maarten ‘t Hart bevat geen autobiografische elementen? Hij weeft altijd op de een of andere manier zijn eigen leven in zijn boeken.

Dit specifieke boek, oorspronkelijk uitgegeven in 1980, behoort tot zijn vroegere werken. Het verhaal volgt Metten Anker, een musicoloog die na een affaire ‘s avonds laat verdwaalt in een volkstuinencomplex. Terwijl hij verdwaalt, reflecteert hij op de vrouwen in zijn leven en zijn visie op relaties en huwelijk. Klassieke muziek, vooral Bach, speelt een belangrijke rol in het leven van Metten en zijn vrouw Renske, een concertvioliste. De Chaconne van Bach, specifiek geschreven voor solo viool, wordt een leidmotief in het boek, waar Metten het leven vergelijkt met de variaties op dit muziekstuk.

Hoewel dit alles op papier interessant klinkt en het boek op het eerste gezicht een perfecte match lijkt voor mij als Bach-liefhebber en fan van ‘t Hart, bleek het niet aan mijn verwachtingen te voldoen. Hoewel de typische humor van ‘t Hart aanwezig was, voelde het boek te kunstmatig aan en miste ik het gebruikelijke scherpe randje. Hoewel ‘t Hart scherpe observaties over relaties en huwelijk maakt, vond ik de interne overpeinzingen van de hoofdpersoon te onsamenhangend, waardoor het verhaal eigenlijk nergens naartoe leek te gaan. In zijn latere werken slaagt ‘t Hart er beter in om boeiende verhaallijnen te combineren met thematische verwerking.

3 sterren.

Het verhaal gaat over een relatie tussen twee vrouwen. Laura van 42 en Sylvia van 19 jaar oud. Hun relatie stuit op onbegrip en weerstand. En er ontstaat een raar soort driehoeksverhouding met de ex van Laura.
Sylvia wordt door Mulisch als meedogenloos neergezet. Meedogenloos in haar relaties en meedogenloos in haar handelen. Dit leidt dan uiteindelijk ook naar het einde van het boek.

In dit boek verkent Mulisch verschillende thema's zoals liefde, (homo)seksualiteit, maatschappelijke acceptatie en normen, complexe relaties en leeftijdsverschillen.
Mulisch is gek op allegorieën en alles heeft een diepere laag. De manier waarop de karakters over hun relaties en leven praten komt hierdoor onnatuurlijk over.
Waar Mulisch in andere boeken de lezer bij de strot pakt, is het hier literatuur om het literair zijn.
Het kon me niet genoeg boeien, het einde zorgde voor de derde ster, anders was het ondermaats gebleven

The books of Agatha Christie have always been a guilty pleasure for me. Throughout the year, I read quite a few hefty tomes, ranging from serious literature to fantasy and SF. It is always a pleasure to return to Mrs. Agatha Christie's books. I enjoy the typical British settings and the engaging murder mysteries, even though they may not always be very realistic. After reading the books featuring Miss Marple and Hercule Poirot, I am now delving into the few books with the charming couple, Tommy and Tuppence.

Tommy and Tuppence are old friends who reunite in London after World War I. Both of them are broke and searching for a job or a way to earn money. Tuppence, in particular, possesses what we would now call a “YOLO” attitude. It's amusing, though not very realistic. Somehow, they become entangled in a conspiracy involving a revolutionary group that plans to overthrow the government. This entire situation is orchestrated by the mysterious “Mr. Brown,” the secret adversary from the title.

This first book in the series, which happens to be Christie's second, deviates from the typical murder mystery and leans more towards the espionage/adventure genre. It's a bit all over the place, bordering on slapstick at times. While not her best book, it's still a fun read.

“Children are dying.”
Lull nodded. “That's a succinct summary of humankind, I'd say. Who needs tomes and volumes of history? Children are dying. The injustices of the world hide in those three words. Quote me, Duiker, and your work's done.”

“Pogroms need no reason, sir, none that can weather challenge, in any case. Difference in kind is the first recognition, the only one needed, in fact. Land, domination, pre-emptive attacks—all just excuses, mundane justifications that do nothing but disguise the simple distinction. They are not us. We are not them.”

The last book in the first trilogy about Thomas Covenant the unbeliever.

Once again, the book starts in Thomas' world, initiating, again, the process of self-loathing and self-pity. I had committed to finishing this first trilogy, but by 40% of the book, I'd had enough. Fortunately, it improved slightly. The Mhoram storyline and the battle for Revelstone were well-written and engaging. In the TC storyline, there was some development through events involving Lena and Elena. Unfortunately, the book did not maintain this level towards the end. The conclusion, once again, was messy. Out of nowhere, a new kind of being is introduced. I couldn't shake the impression that its only purpose was to advance the plot. In the overarching story, they served no real function. Donaldson does bring it full circle at the end, providing the reader with a bit of satisfaction.

My biggest issue with this trilogy is not the dark story or the unpleasant protagonist. I'm accustomed to that. My problem is mainly with Donaldson's writing style. Endless inner monologues, too close, when a more distant tone could have been more powerful. More is not always better.

Within the fantasy genre, these are important books as they represent a clear departure from Tolkien-esque fantasy. Many significant fantasy writers have drawn inspiration from this series. That's why they are worth reading, but they provided me with less enjoyment than I had hoped.

In my opinion, this last one is worth 2.5 stars.

A note on the Dutch translation. Although I read the first 2 books in English I decided to give the Dutch translation a chance for this one. It did not help in the enjoyment. The translation was old-fashioned, bombastic (even more then the original text) and it used a lot of the same words over and over again, while different words were used in the original text. TC was constantly “woedend” while Donaldson did not write the same word over and over again. I am not sure how much it influenced my judgment, but I will not re-read this one in English to find out.

Kate Mosse weet in deze roman goed de complexiteit van het 16e eeuws Frankrijk (en de rest van Europa) te omschrijven. Dit doet ze voornamelijk door hier en daar met historische feitjes te strooien. Ze begint haar boek ook met een kort hoofdstukje gewijd aan de Hugenotenoorlogen. Samen met de proloog schept dit verwachtingen.

Het verhaal zelf is verre van complex. Het is zelfs redelijk simplistisch, de personages zijn eendimensionaal. Soms had ik het idee dat ik een jeugdavonturen roman aan het lezen was. Teveel toevalligheden die handig uitkomen voor het plot komen de geloofwaardigheid niet ten goede.

Toch is het een goed geschreven boek, het leest lekker weg en het tempo is goed. Er is ook niets aan te merken op de perspectiefwisselingen. Mosse laat alles netjes samenkomen, technisch gezien, ookal krijgen sommige toevalligheden het karakter van een Deus ex Machina.

Wat mij betreft is dit boek 2,5 ster waard. Het helpt als je dit boek leest terwijl je op vakantie bent in de Languedoc, dus een extra 0,5 ster.

Het onderwerp van haar volgende boek in deze serie spreekt me enorm aan, de gebeurtenissen in Parijs 1572. De Barthelomeusnacht. Maar ik denk dat ik hem laat schieten en in plaats daarvan een geschiedenisboek lees.

Ik weet niet wat ik met dit boek aan moet. Het verhaal is gelaagd, maar op een klucht-achtige manier. Ik heb de hele tijd het idee gehad dat ik een boek van Wodehouse aan het lezen was. Agatha Christie meets P.G. Wodehouse. Maar de boeken van Wodehouse zijn duidelijk satire en humoristisch bedoelt.
Ik kan het plot niet serieus nemen, karakters zijn zo overgenomen uit een klucht met acties en plannen die zo door Bertram (Bertie voor intimi) Wooster uitgedacht hadden kunnen zijn.

Het verhaal speelt zich af rondom een gerenommeerde privébank in Geneve. De oude voorzitter van de bankenraad is dood en het is tijd om een opvolger te kiezen, dit gaat niet van een leien dakje en er zijn dus allerlei intriges en verwikkelingen rondom deze verkiezing. De karakters zijn belangrijke personen binnen de bank, plus wat aanhang, familieleden, buren en personeel. We hebben het hier dus over de topbankiers uit de Zwitserse financiële wereld en niet over kleuters op een speelplaats.

Enkele idiote voorvallen:
- De ene topbankier verplaatst zijn stapel ongeopende post van zijn bureau naar het bureau van een ander zodat het lijkt dat hij zijn werk onder controle heeft en zijn collega niet.
- Diezelfde bankier denkt dat “Twelve Angry men” HET boek is om te lezen als je tips wilt hebben over het overtuigen van andere mensen.
- Het bijbelboek Ester heeft dezelfde status volgens deze persoon.
- Wat doe je als je iemand bij je in het krijt wilt laten staan? Juist, je beraamt een plan om z'n leven te redden. Iemand anders scheurt met een auto langs en jij trekt hem zogenaamd net op tijd weg, als redder in nood zal die persoon je niets meer kunnen weigeren. Dit incident is een Wodehouse-scenario. Niet met een auto maar met het in het water gooien van een jongen in bijzijn van zijn zus. Het is de bedoeling dat iemand anders hem redt en dat de zus in kwestie op slag verliefd wordt op de redder in nood. Dit gaat natuurlijk hopeloos mis met alle hilariteit van dien.

En dan zal ik het hele P30, Wagner, Wodka, Tarnogol verhaal maar laten voor wat het is.
De verwikkelingen daarna worden bij elke bladzijde onrealistischer en de plottwisten rijgen zich aaneen als haarspeldbochten op de Alpes d'Huez.

Ik zie het allemaal zo voor me, in een uitvoering van het “Theater van de lach”.

Is er dan niets positiefs te zeggen over dit boek? Jawel, het leest lekker weg, Dicker kan een verhaal vertellen, ook al is het een absurd verhaal.
Het is vermakelijk als je ervoor kiest om het hele boek met een enorme korrel zout te nemen.

Toch lukt mij dit niet, ik zie satire waar geen satire is.

Om te eindigen met een quote:
“Jean-Bénedict barstte in lachen uit, ‘Wat een absurd verhaal. ..'”

This series is famous, or infamous, among fantasy fans.

It is said that these books are difficult, and for many people, these books are therefore a formidable opponent. I have only one response to this: don't let it bother you.

Gardens of the Moon is not difficult in the sense that the language used is complex. It's also not difficult due to complicated theories (as in the case of Neal Stephenson).
Yes, there are many characters, but that's the case in many (fantasy) series. And, this is actually the crux, Erikson simply starts somewhere in the middle of a history of an empire. At least, that's how it seems. This empire is the Malazan Empire. No background is given, nothing is explained. The prologue just starts, and as a reader, you can only let yourself be carried along in the story that Erikson is telling you. And you must trust that things will become clearer as the story progresses.
If you, as a reader, find this annoying, then this book can indeed be perceived as “difficult.” Difficult to deal with, difficult to understand, and especially difficult to accept.

I have no problem with this at all. Imagine the Roman Empire, which was immense at its peak. It encompassed countless peoples. There were local rulers, generals, intrigues, wars, assassination plots everywhere. All at the same time. Now, just imagine that you are focusing on a specific event in that vast history and span of the Roman empire. Movies and books do this all the time. It helped me a lot translating this attitude towards this book.

From the beginning, Erikson gives you the feeling that you are part of an immense epic story, even if your view of it is still very limited. On one hand, a high-level chess game unfolds where various individuals are moved around the board like pawns; on the other hand, Erikson also shows the human side.
Everything slowly converges as if it were a kind of comedy. Independent storylines intertwine, with coincidences that sometimes seem like a “deus ex machina.”
This might be a point of criticism from my side. If this were a stand-alone book, the author might have taken some shortcuts in certain respects. A deus ex machina plot device has never been my favorite. So, I also trust that some things will be woven into the story as the series progresses.

For me, after the first read, this is a 4 to 4.5-star book.
It's possible that this could increase or decrease as more of the Malazan world becomes clear.

This is a novel of ideas. The style is detached, and Clarke describes only what is necessary. Despite the events being significant for humanity and therefore for individuals, we never delve into the personal. Only the characters essential to the plot are roughly sketched. These characters do not possess genuine character traits.

As such, you can consider this book as a rough painting. The depiction is visible and recognizable. Whether it approaches reality is of lesser importance. It's more about the ideas and visions being portrayed.

The book consists of three parts, with the first part describing how an extraterrestrial life form makes itself known and takes over the governance of Earth. In the second part, these aliens mingle among the world population, and the third part describes how humanity further evolves. Although the ideas are grand, the description of, for example, the resistance against the governance in the first part is very unbelievable and clumsy. This also applies to the stowaway story from the second part. By current standards in SF and fantasy, the plot is Spartan, and character development is entirely absent. If you can overlook this, you're left with a novel with unparalleled vistas. The gestures are grand, and it provokes thought.

If I were to summarize everything, I would come to somewhere around 3.5 to 4 stars.

This is one of the better Jeeves and Wooster books. Bertie Wooster once again finds himself in all sorts of entanglements, and this time there are five aunts involved. The trouble begins when Gussie Finknottle, somewhat involuntarily, goes in search of salamanders in the fountain at Trafalgar Square. He gets arrested for this and consequently cannot appear at Deverill Hall, where he had promised to make an appearance. Bertram Wooster goes in his place, and from that moment on, Wodehouse unleashes all the stops again, and Bertie finds himself in deeper and deeper trouble. Luckily, Jeeves is there to save the day. It's once again a hilarious episode in the life of Wooster and his butler Jeeves.