Pieter

Most of Agatha Christie's novels have two parts: pre-murder and post-murder. The structure of this book is outlined in such a way. The first part of the book, around 40%, describes the characters, scenery and context. The second part of the book is about solving the murder, if one occurs.

Although the narrative starts with Poirot, he does not enter the stage until the second part of the book. As always, Poirot knows it all. In my re-read of all Agatha Christie novels, this one ranks in the top half of the Poirot series. It may not be the best, but it is decent. It may not be as famous as “Death on the Nile,” but it is at least just as enjoyable.

This is one of Agatha Christie's Middle Eastern novels. The famous detective, Hercule Poirot, finds himself in Iraq, where he stumbles upon a murder within an archaeological expedition. Poirot is asked to investigate and, as expected, he solves the case. Overall, it is a well-written Poirot novel with well-developed characters and a vivid depiction of the local setting.
However, it should be noted that the book is dated, and the portrayal of the local people may not align with contemporary standards of respect.
Having said that, it is still an entertaining read.

One or two stars...

First of all, I have a confession to make: I liked “The Da Vinci Code” when it was published. I was new to the genre and found it to be fast-paced with lots of interesting historical facts sprinkled throughout the story. Back then, I thought it was great entertaining fiction.

Now, this book was apparently one of the books from which Dan Brown got his ideas. The authors consider themselves serious investigators, but I found this book to be a disorganized collection of facts and speculations presented as truth.

It goes like this: There is a painting of, let's say, the Last Supper of Leonardo da Vinci. There are some odd things to be seen there. One of the disciples looks like a woman (he actually does), there is a knife, there is an M-shape, and Leonardo put himself in the scene as well. Suddenly, another painting with an M-shape is found. M-shapes are all over the place. Then we go to the 1960s, where a mural is painted in a church in London by Jean Cocteau. Oh, there's an M-shape there as well, and Cocteau added himself to the scene too, looking back at the audience (lots of painters did these kinds of things over the years). The M must have a meaning; it must be Mary Magdalene, obviously. A list is produced from a dubious origin about grand masters of a dubious occult organization. Both names, Da Vinci and Cocteau, are on it, and this also must mean something. The authors come up with some possible theories, but a few chapters later, the word “possible” disappears, and the posed theory is quietly taken as the truth and on to the next.

Gradually, all kinds of societies, markings, Black Madonnas, Templars, and pagan rites of Isis are connected in the way described above, and before you know it, you are looking at one great conspiracy by the church to suppress some secret knowledge that would harm Christianity if it ever came to light.

Don't get me wrong, I am not defending Christianity here, as what it is based on is just as unlikely as the book “Picknett and Prince” produced. There are interesting facts here and there, and in the second half of the book, they expose some vulnerabilities within the Orthodox Christian heritage, especially on the way the current Bible was “compiled.” Then they go wild on speculations about John the Baptist and to wrap it up, of course, the Templars knew it all and that's why they were suppressed, together with other heretic groups. The knowledge that all such occult groups are guarding is so explosive, it would turn society as we know it upside down. It would place a bomb under 2000 years of Christianity.

So now the authors have exposed the “hidden secrets”...what happened? Dan Brown made millions of it and that's about it.

This book could have been entertaining if it had been presented as an “alternate history” story, but in the end, it was tedious and annoying.

A few years ago, I embarked on a mission to (re)read all of Agatha Christie's books. This book happened to be the final installment in the Poirot series. To be honest, I've grown a bit weary of the character after reading eight consecutive Poirot books, but I can hardly blame Agatha Christie for that. The fault lies with me.

The Poirot series comprises around 36 books, and what strikes me is the consistent quality that Christie maintains throughout. Although not every book is of the same caliber, they all offer enjoyable entertainment. It's quite unpretentious.

In the last book of the series, Poirot is depicted as old and confined to a wheelchair due to arthritis. He's residing at Styles, which has been transformed into a pension. This brings the series full circle, as Poirot's initial case in the UK occurred at Styles. Poirot orders Hastings to visit him, and Hastings discovers that his daughter is also there. His wife had died in Argentina, and he returned to England. To be honest, Hastings seems like an old nag in this book. It's a bit out of character since we've never seen him as a husband or father, and all of a sudden, he's aged, and he has a 21-year-old daughter, behaving like an overprotective father. Although the timeline works out, this theme was never explored in the series.

Poirot informs Hastings that a murderer is present at Styles, but he refuses to reveal the culprit's identity because Hastings is an open book to others. Poirot already has an idea of who the killer is and their motives, deviating from the standard formula where Poirot himself is also in the dark.

It takes until two-thirds of the book before the first murder or suicide (who can tell?) occurs. Then, towards the end, the final curtain falls for Poirot, leaving Hastings in despair. But, for the last time, Poirot explains everything.

Agatha Christie finishes this series in style(s).

Ik ben een groot Le Carré fan. Er staan meerdere boeken van hem op mijn 5 sterren lijst
Dit is helaas geen 5 sterren. Ik vond het boek onevenwichtig, zeker het begin kabbelde wat voort zonder dat het richting had. Nu hoef je bij Le Carré nooit echte actie te verwachten, maar dit was wel erg passief. Op ongeveer tweederde van het boek begon de intrige zich echt te ontvouwen en werd het een echt Le Carré boek.
Spionage en internationale politiek op zijn best, met een onbevredigend einde, waardoor het een cynisch boek wordt. Zo cynisch dat het zomaar realiteit zou kunnen zijn.

2,5 ster voor de start, 4,5 voor het eind.

Stomvervelend maar met geniale passages..

Ik ben een liefhebber van de boeken van Maarten ‘t Hart. “Het woeden de gehele wereld”, met dezelfde hoofdpersoon, vond ik geniaal.
Helaas vind ik dit een stomvervelend verhaal. Natuurlijk waren de standaard ingredienten aanwezig, zoals klassieke muziek doorspekt met bijbelteksten. Normaal kan ik daar erg van genieten, maar hiervoor kan je ook terecht bij een willekeurig ander boek van ‘t Hart.
t Hart heeft de verliefdheid en hartzeer, die de hoofdpersoon kwellen, treffend verwoord, dat kan je wel aan hem overlaten, maar halverwege het boek was ik er wel klaar mee. Ik heb nooit het idee gehad dat het ergens toe ging leiden.

En toch zaten er een paar geniale absurdistische fragmenten in. Zo is er de passage met de bomenvernipperaar en bijna tegen het eind van het boek het hoofdstuk met de joggende dominee. Die twee korte passages zijn verantwoordelijk voor een hele extra ster. Hakken over de sloot 3 sterren dus.

Nog een kort woord over het einde, daar is wel iets interessants mee....de vraag is namelijk wat daar precies gebeurt en wat de consequenties zijn. Ik zal hier verder niets over zeggen om niet te spoilen, maar ik vond het wel intrigerend.

Ook geplaatst op Hebban

Eerder op Hebban geplaatst 14 april 2021

Laat ik beginnen met te zeggen dat een boek voor mij niet “waar” of realistisch hoeft te zijn. Ik kan erg van SF, sommige fantasy en what-if verhalen houden.
Ook de eerste boeken van Dan Brown kan ik wel waarderen...

Ultiem Bewijs is een rommeltje. Verhaallijnen die uiteindelijk nergens eindigen, ongeloofwaardige plotwendingen. Eendimensionale karakters. De manier waarop een gerenomeerde onderzoeksjournalist zich laat overtuigen achter een, toch wel ongeloofwaardig, verhaal aan te gaan is bijna kinderlijk. Hoe hij zijn eerste vondst doet is werkelijk tenenkrommend. Het lijkt erop dat de auteur voor zichzelf een standaard set aan ingredienten heeft samengesteld waar een goede “puzzel-whatif-reli” thriller, a-la Dan Brown, aan moet voldoen.

Zo zijn er, de puzzels, kinderlijk eenvoudig opgelost door een hacker, de oude put met de verplichte onontdekte doorgang met grot (nog nooit iemand opgevallen in al die eeuwen maar de hoofdpersoon heeft niet meer dan 10 minuten nodig), achtervolging, verraad, semi-wetenschappelijk tintje via DNA en natuurlijk de premisse dat de hoofdpersoon achter een wereldschokkende onthulling aanjaagt.
Gooi er een pseudo-religieus en filosofisch sausje overheen en je kan het opdienen als “Ultiem bewijs”.

Het moge duidelijk zijn dat dit boek mij niet overtuigt. Het leest wel lekker weg, korte hoofdstukken, niet al te hoogdravend taalgebruik. Dus 1 ster voor de inhoud en een extra ster voor de schrijfstijl.

Meer kan ik er niet van maken. Toch maar een Dan Brown herlezen.

Dit was een erg interessant boek en Panhuysen heeft een prettige schrijfstijl. Toch vond ik het eerste deel van het boek wat traag, Luc Panhuysen geeft erg veel details en daardoor voelde het soms wat langzaam aan.
Vanaf het moment dat de verhaallijnen bij elkaar komen bij de slag van Duins begint het verhaal wat vaart te krijgen. Het is erg interessant om te lezen hoe het er op zee toeging in die tijd. Zeker de delicate verhoudingen tussen de Nederlanders, Engelsen, Fransen en Spanjaarden was een interessant inkijkje in de geo-politiek van die tijd.
Opportunisme, handelsgeest en soevereiniteit waren ook toen al belangrijke factoren in de internationale politiek.
De auteur beschrijft deze, toch wel relatief onbekende, episode uit de vaderlandse geschiedenis met flair, maar toch was ik niet helemaal gegrepen.
Ik had iets meer verwacht, voor mij 3,5 ster.

Another Tommy and Tuppence book. This one is situated at the start of the Second World War.
It is an espionage story instead of a murder mystery.

The plot itself is fun but not very realistic. There is something interesting though, as this book is written in 1940, published in 1941 Agatha Christie captures the “zeitgeist”. Different characters express their feelings and view on the war, that just started. She even quoted Chamberlain: “peace in our time”.

Besides that, it is lighthearted and fun, but nothing special.

Book 4 in the Dark Tower series is both annoying as loveable.
Obviously the book picked up the story with Blain the mono, where it was left of in the Wastelands.
I liked the resolution of that storyline,although it was spun out a tad too long to my tasting.

Then of course the meat of the book is in the back story of Roland and his friends when they were sent away from Gilead.
Here comes the annoying part, first of all,the language, it irritated me quite a lot...in the end I got used to it, sort off, because, and here is the second nuisance, it is way too long.
For me, that middle part of the book could have been shortened with at least 100 to 150 pages. Yes, we get it, they were in love, yes we get it, they made love...a lot.

Now the good thing, the story puts a fundament under the Roland, Dark Tower, story arch.
It expanded on the world building and brought depth and tantalising connections with other King books.
In the end it was wrapped up quite well, so that lifted the book above the mediocre and it ended up as a 4 star book for me.

This was a very enjoyable read. Singh takes the reader along on a journey through cryptographic history. He explains the fundamentals of cryptography in a relative simple way, together with some great anekdotes. People literally lost their heads because of cracked codes.

The book was published in 1999, hence the narrative stops there. Simon Singh never update the book for the first 2 decades of the 21st century. Maybe something for its 25th anniversary?

For me this was 4,5 stars an updated version could reel in the last 0,5 star.
Highly recommended.

Dit is een charmante novelle, geschreven als een teaser voor Windmeijers nieuwe trilogie waarvan het eerste deel uitkomt in het najaar van 2023.
Het is een onderhoudend verhaal. Ultra korte hoofdstukjes (16 hoofdstukken binnen 60 pagina's).
Het taalgebruik is simpel waardoor het heel snel leest. Er zijn twee pov's, een hedendaagse en een van 75 jaar geleden, wat best goed werkt door de korte hoofdtukken. Ik vind dat Windmeijer er goed in geslaagd is deze twee aparte lijntjes te verwerken in een novelle van amper 60 pagina's.
Vanuit het oogpunt van een novelle beoordeeld is dit een goed gelukt verhaal, mijn persoonlijke voorkeur ligt echter niet zo bij de novelle.
Ik ben wel geïnteresseerd in een eventueel vervolg.

3,5 ster voor deze op zichzelf staande novelle.

Absurdistisch, gestileerd, mythisch maar ook aangrijpend, donker en zwaar.
Vol met symboliek en verwijzingen die ik als lezer maar gedeeltelijk meekrijg.
De geschiedenis wordt geschreven door de overwinnaars.

Soms met bijtende humor:

“‘U moet het begrijpen. Alleen duitsers kunnen tranen van genot in hun ogen krijgen bij het zien van ruïnes. Het is een verdachte eigenschap. In de achttiende eeuw lieten de vorsten hier kunstmatige ruïnes in hun parken aanleggen. Dat is tegenwoordig niet meer zo nodig, en je zou zeggen, dat die ruïneromantiek na de oorlog een beetje ouderwets is geworden.'”

Toch kan ik begrijpen dat er hele generaties scholieren een hekel heeft gekregen aan lezen tijdens hun middelbareschooltijd. Op de verplichte leestlijst voor Nederlands moest, vooral vroeger, toch wel één of meerdere boeken van de “grote vier” prijken.
Ik was op mijn 16e echt niet toe aan dit soort boeken, en niet zozeer vanuit intellectueel oogpunt maar ook vanuit een zekere rijpheid.
Ik zou het oeverloos gezwets en interessantdoenerij hebben gevonden. Vorm boven inhoud. Het gepush van vele leraren Nederlands om dit goed te moeten vinden heeft voor veel scholieren het leesplezier vergalt. Je kan het de schrijver echter niet aanrekenen.

4 sterren

Lichtelijk absurd en kleinburgerlijk zoals alleen Maarten ‘t Hart het kan beschrijven.

Monward, een klein dorpje in Zuid Holland, wordt opgeschrikt door een fotografe die dorpsbewoners op de foto zet voor een fotoboek over de mensen in het dorp. Aanvankelijk is er afgunst onder de bewoners waarom anderen wel interessant genoeg zijn om op de foto te mogen en zij niet.
Dit slaat echter om als blijkt dat de mensen die in het boek staan één voor één sterven. Het loodje leggen. Het hoekje om gaan.

De hoofdpersoon, een wegbezuinigde bioloog met één bestseller, vindt het allemaal lariekoek. Statistisch prima uit te leggen allemaal. Maar toch...

Het moge duidelijk zijn dat Monward het dorp is waar Maarten ‘t Hart (de ik persoon) woont: Warmond.
Alle typische ‘t Hart elementen zijn aanwezig, deels autobiografisch, deels fictie. Zo is het boek doorspekt met bijbelteksten, al dan niet gerecycled uit andere boeken. Klassieke muziek, kerkorgel, piano en onbeantwoorde liefdes.
Meestal zijn bij Maarten ‘t Hart de gereformeerden, uit zijn jeugd, het haasje, maar in dit boek neemt hij op speelse wijze de Rooms Katholieken de maat. Onder andere met flauwe woordgrappen als “Paapse Kracht” in plaats van “Kaapse Pracht”.

Daarbovenop speelt het boek zich af vlak na de MKZ-crisis en tijdens de vogelgriepepidemie die daarop volgde.
‘t Hart maakt zich nogal druk over de manier waarop toen der tijd de evenhoevigen en pluimvee geruimd zijn. Dit komt ook heel erg naar voren in zijn columns die gebundeld zijn in “De groene overmacht”. Hij neemt geen blad voor de mond.
Er komen overigens best veel elementen uit zijn columns terug in dit boek.

Voor mij is het thema van het boek “waan”. Een van de personen in het boek begint letterlijk aan wanen te lijden. Het hele dorp is op een gegeven moment in de ban van een “waan”.
En zoals vaker bij ‘t Hart eindigt het boek gewoon. Geen uitleg, geen whodonit. Alleen een verhaal.

3,5 ster

I'm not a big fan of short stories and novellas. Often, they lack depth and a well-developed plot. I often find that a good story is better served when it's flashed out in a full-size novel. This is one of the reasons why, in general, I avoid story or novella collections. With this, I'm trying to justify why I hadn't read this book yet, even though I've consumed a significant portion of King's body of work by now. A novella is a snack; four novellas make a thick book.

How wrong can someone be when it comes to this bundling of four separate stories by Stephen King? Although each of these stories could have had the potential for a full-fledged novel, especially in the skillful hands of King, I never felt that depth was lacking anywhere.

Rita Hayworth and Shawshank Redemption:
It's a well-known story, of course, due to the world-famous adaptation. The story is masterful, but what struck me in particular is how good the adaptation actually is.

Apt Pupil:
Perhaps I found this to be the best, most gripping story. There is a film adaptation, but I haven't seen it. King brilliantly portrays how fascination can transform into an obsession that then has gruesome consequences. The characters of an elderly man and a schoolboy entangle themselves and hold each other in a stranglehold.

The Body:
King at his best when it comes to a group of outcast friends, coming of age, and us against the world. IT vibes all over.

The Breathing Method:
Maybe this is the only story that I found too short. It's the shortest of the four. And within it, the actual story is framed within a storytelling context. The mystery surrounding it calls for elaboration. Stories are told in a mysterious club. Hints are given about the secrets, but ultimately, it's about a story being told in the club. I would love to see a novel built around this club.

Normally, I don't quickly give novellas 5 stars. Novellas are not entirely my thing, but within this genre, this book is the absolute top. So, full marks after all, I can't deny it.

The Whirlwind's rage had never before been so fierce, leading him suspect that the Malazan army was drawing close, that the final clash of wills was fast approaching. This was, in truth, a convergence, and the currents had trapped other powers, pulling them along with relentless force.

And behind it all, the whispers of a song...

House of Chains is the fourth installment in the Malazan Book of the Fallen series. Like its predecessors, the book is divided into four sub-books. In the first book, “Faces in the Rock,” Erikson introduces a new set of characters and writes the book from a single point of view. While Erikson frequently introduces new characters, dedicating an entire sub-book (250 pages) to the same point of view is a departure from his usual style. In the subsequent part of the book, Erikson returns to his “usual” style.

It's not entirely clear to me what the purpose of the single point of view opening is. While it can allow for quicker character development, this could apply to any character. Erikson often employs specific literary devices to support the story and plot intentionally, but in this case, it seems like he wanted to try something different—perhaps flexing his literary muscles and showcasing his capabilities. However, it didn't fully convince me.

The plot of House of Chains is characterized by the concept of “convergence.” Multiple storylines converge around Raraku as the central point. Considering the other books in the series, I expected a grand climax. Without the context of the previous books, it would have been a satisfactory ending. However, with that context, it was somewhat disappointing. While there are still significant and emotional events, they have less impact compared to the first three parts.

It's a good book, but not exceptional. I would give it 4 stars.

I recently read “Fall and Rise: The Story of 9/11” by Mitchell Zuckoff, which I gave a 5-star rating. Zuckoff recommended this book to anyone who wanted to learn more about Muslim fundamentalism and the road to 9/11. Although written by two different authors with different styles, the two books together act like a diptych. Therefore, I highly recommend reading both books.

I learned a lot from this book, starting as early as 1948, which was surprising to me. It describes how Qutb laid the foundation for fundamentalist Islamic ideology in the late 1940s. It connects major developments in the 20th century familiar to us and explains their influence on the Arabic world and Islam as a whole, which went unnoticed by the West. The anti-Semitic thoughts from the early 20th century passed on to the Arabic world, especially when the Jews were granted their own state in the middle of the Arabic world after World War II. Anti-colonialism, the Cold War, and the discovery of oil on the Arabic peninsula had a dramatic influence on Arabs and the countries they lived in. Add to that corruption, nepotism, and the opportunism from the West during the Soviet Union's invasion of Afghanistan, and a poisonous cocktail is being brewed before our eyes.

The last part of the book is about the founding of Al Qaeda and the bombing of the two embassies in East Africa and the attack on the USS Cole. It becomes painfully clear that rivalry and distrust between the FBI and CIA stopped the agencies from sharing vital information. It's hard to say whether 9/11 could have been prevented if all agencies had worked together, and the book never draws this conclusion. However, it is obvious that somehow, somewhere, all the information was available within several government agencies. So there was a fair chance of unraveling the 9/11 conspiracy.

The book stops at the events of 9/11. As it was written in 2006, it does not cover the death of Osama bin Laden.

Finally, this book made me think. We all know what the US (or the West as a whole) did after 9/11. The invasion of Afghanistan and Iraq, the invasion of privacy, and the far-reaching powers given to organizations like the NSA to gather information by any means. It is understandable when reading this story, but on the other hand, it becomes obvious that the issue was not so much a lack of intelligence but more the way it was used.

5 stars for this Pulitzer Prize winning book

Holly is one of the prominent recurring characters in King's books. Hollyberry is neurotic and inventive. She now takes center stage with a book that bears her name as the title. By the way, do not read this book if you don't want spoilers for the Bill Hodges trilogy, The Outsider, and If It Bleeds.

Stephen King actually employs the same setup as in Mr. Mercedes; the reader delves into the minds of both the ‘perpetrators' and the detective. It is absolutely not a who-dunnit. Everything is known from the first page. The cat-and-mouse game in Mr. Mercedes is better developed than in this book, but the right pace keeps your attention. The bad guys are an elderly couple. Both academics, which is a refreshing dynamic. And for the first time in a long while, I felt slightly nauseous reading certain passages. It's not true horror, but sometimes you just have to switch off your imagination...

This book is set in 2021, during the COVID period. King has a clear opinion on COVID, political policies, especially Trump, and vaccinations. Some readers may find this bothersome. Not me. If Stephen King wants to express his opinion (and to some, he may come off as preachy), he's entitled to do so in his own books. The theme is clearly present but, for me, doesn't overshadow the story. King is engaged, and I can only appreciate that.

Outside of the COVID theme, this is a fairly typical King book in terms of tension, pace, and size. In that regard, he doesn't surpass himself with this book, but the question is whether he needs to when he has published more than 75 books and still produces a bestseller every year. King's writing style is smooth, and it reads like a train.

4 stars

Eerder op Hebban geplaatst 30-01-2021

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, dit boek is geweldig!
Hoewel de uitgever, met het oog op de verkoopcijfers (?), net wil doen of dit een thriller is, is dit het niet. Het boek schetst een tijdsbeeld van Boston rond de eerste wereldoorlog.
Het is knap hoe Lehane erin slaagt een realistisch beeld te schetsen, ook door gebruik te maken van historische figuren zoals, Babe Ruth, Coolidge en Hoover.
De realiteit van rond 1917 ontvouwt zich voor je ogen, alsof het virtual reality is en een ding is duidelijk, vroeger was niet alles beter!
Schrijnende armoede, werkweken van 80 uur, terrorisme, Spaanse griep, grote sociale onrust. Niets nieuws onder de zon. Hoewel dit boek al enkele jaren oud is, heeft het iets unheimlichs om dit boek te lezen terwijl er een pandemie bezig is, het capitool wordt bestormd en er avondklokrellen uitbreken.
Ik weet niet welk gevoel er overheerst. Zijn wij als maatschappij niets wijzer geworden in 100 jaar? Of is het een relativerende gedachte dat niet alles beter was vroeger..

De titel. In het Engels is het “The given day”. De vertaler of uitgever heeft gekozen voor “De Infiltrant”. Deze titel is denk ik de slechtst gekozen titel (in de vertaling), die ik ooit ben tegen gekomen voor een 5 sterren boek..
Waarschijnlijk om dit boek te kunnen postitioneren tussen de thrillers? Je kan het de schrijver niet aanrekenen. Mocht het nog niet duidelijk zijn: Ga dit boek lezen!

The second part of the first trilogy about Thomas Covenant. The book itself also consists of three parts. In the first part, we meet TC again, just like in the first book, in his own world. After a decent opening, he once again finds himself in the world of The Land. In The Land, 40 years have passed during TC's absence. For me, the first part was a continuation of the first book, with a Thomas who is insufferable and full of self-pity. Some interesting characters are introduced, such as High Lord Elena and Troy, who also comes from TC's world.

In the second part, we take more distance from TC and see much from the point of view of Troy and Lord Mhoram. This greatly improves the story. The preparations for war, tactics, and the eventual battles are reasonably well done by Donaldson.

The climax in the third part seemed a bit messy, just like in the first book. TC and High Lord Elena have a separate mission that takes them away from the final battles. The ultimate resolution had a hint of a philosophical undertone, which, perhaps intended as a layer in the plot, felt rather cheap to me. Philosophy on the surface, if you will.

TC finally undergoes some slight character development. While the second book may be slightly better than the first book, it doesn't go higher than a maximum of 3.5 stars.

Het boek is geschreven in de, inmiddels, typische Windmeijer stijl. Korte krachtige zinnen, korte hoofdstukjes. Snel wisselende gezichtspunten.
Het aantrekkelijke aan de schrijfstijl is dat het erg to-the-point is. Geen onnodige bijzinnen, bijvoeglijk voornaamwoorden en tussenzinnetjes.

Het plot zelf is in het begin wel interessant en het wordt ook duidelijk hoe de novelle “De vervalste Vermeer” in het verhaal past. Het is niet nodig om deze novelle te lezen, maar als je dat wel hebt gedaan kan je zien dat deze naadloos past. Ik vond dat wel leuk gedaan. Een novelle als een soort trailer of teaser voor het echte verhaal. Moet het echte verhaal het natuurlijk wel waarmaken.

De karakters in dit boek zijn een beetje bordkarton, ze krijgen de karaktertrekken mee die nodig zijn voor het verhaal, maar ik krijg nergens het idee dat het complete mensen zijn, meer figuranten in een plot.
Dan het verhaal zelf. Behalve dan dat Windmeijer goede ideeën heeft omtrent de geheimzinnigheden rond Vermeer, is de speurtocht erg jongensboekachtig.
Het is echt letterlijk volgen van aanwijzingen door Delft. Te eenvoudig en compleet ongeloofwaardig. Het deed mij denken aan escaperoomraadsels. De motivatie van de diverse karakters is totaal niet realistisch.
De uiteindelijke ontknoping was niet verrassend en ook wel een beetje teleurstellend.

Dus wat te denken van dit boek? Het plot is best goed, de uitwerking is echter, wat mij betreft, ondermaats.
Windmeijer heeft bewezen dat hij beter kan.

2,5 ster. Afgerond naar 3 omdat Windmeijer een prettige schrijfstijl heeft.

De tweede bundeling columns over de bijbel en het Christelijk geloof van Maarten ‘t Hart. Vooral de orthodoxe Christenen, regelmatig Knevelaars (naar Andries Knevel) genoemd, krijgen het voor hun kiezen aangezien zij het “kaft-tot-kaft” dogma aanhangen. Dat wil zeggen dat elk woord in de bijbel (van kaft tot kaft) waar gebeurd en het onweerlegbare woord van God is. Op deze claim valt wel wat af te dingen volgens Maarten ‘t Hart. De bijbel zit vol met inconsistenties, incorrectheden, volslagen krankzinnige verhalen en ongerijmdheden.

‘t Hart is bekend om zijn schertsende toon. Waarbij sommige dingen in het belachelijke worden getrokken. Soms erg flauw zoals de frase “Ik ben de ware wijnstok” veranderen naar “Ik ben de ware sperzieboon”. Maar hij haalt ook academici aan met inzichten over het ontstaan van de Bijbel gecombineerd met historisch onderzoek. En menig Christen kent minder van de bijbel dan de schrijver. Hieruit blijkt dat ‘t Hart niet zomaar uit de heup schiet, maar in de loop der jaren alles heeft gelezen over de bijbel en het geloof wat los en vast zit.
Je kan deze bundel dus ook niet afdoen als spotten om het spotten. Natuurlijk zitten er de typische vileine Maarten ‘t Hart opmerkingen in. En sommige columns, zoals “Jezus volgens de DSM-IV” zijn erg geestig.
De handschoenen gaan echter uit op het moment dat ‘t Hart komt te spreken over het antisemitisme wat eeuwenlang werd gepredikt (en gepraktiseerd) uit naam van de bijbel, kerk en geloof. Hij maakt gehakt van de RK-kerk en kerkvaders als Luther.

Hij eindigt tenslotte met de mededeling dat hij zijn “kleine kruistocht tegen het christendom” als geëindigd beschouwd. Hoewel, het is niet ondenkbaar dat hij erop terugkomt in zijn romans en verhalen. We kunnen na 20 jaar constateren dat hij er inderdaad nog op teruggekomen is...

4,5 ster omdat niet elk stukje even sterk is.

It is difficult to judge this book on its own, without looking back at the rest of the series.

So the book itself is not quite worth 5 stars. However, for me, this rating also reflects the entire series. It is not your typical fantasy series. King is highly original, spanning multiple worlds, timeframes, genres, and employing metafiction.

That being said, I think the ending was brilliant. Although I can understand that for some readers who read the books when they were published, the ending might have been a bit unexpected and unsatisfying, I believe it was one of the few endings that could have been. Considering how King develops his themes, plays with time, characters, and places, it is a very logical conclusion.

I do have some minor grievances about how King concluded certain storylines, but these are easily overshadowed by the brilliant overarching storyline.